Cóż mogę napisać o tak słabej książce? "Pocztówki prosto z serca" po prostu są i tyle.
Książkę od samego początku czyta się bardzo ciężko. Poznajemy Saffy, która wychowywała się bez ojca za którym cały czas tęskni. Na dodatek ma problemy ze swoją matką, która ubiera się jak nastolatka i próbuje tak kierować swoją samodzielną córką by ta odhaczyła z listy wszystkie najważniejsze punkty, ale problem jest jeden: Saffy dalej jest panną, a to powoduje, że na starość może zostać sama. Greg jej narzeczony jest wiecznym dzieckiem. Sądzi, że podbije Hollywood. Jedna chwila zazdrości o kogoś lepszego przez młodego, irlandzkiego psuje idealne życie młodej pary. Na dodatek Greg nie zamierza wcale prosić Saffy o rękę. Tu powstaje konflikt interesów, który prowadzi do kryzysu, a także do niesamowitych zwrotów w życiu bohaterów. Nawet nie wiecie jak bardzo denerwująca i zapatrzoną w siebie postacią jest Greg. Gdyby istniała tylko możliwość zabicia go przez czytelnika ¾ czytających zrobiłoby to z największą rozkoszą. Oczywiście Saffy nie jest również bez winy, bo jest po prostu straszną hipokrytką, która nie widzi kompletnie swojej winy w tym, że jej życie uczuciowe w pewnym momencie zaczyna przypominać klęskę.
Conor, który zrobił kursy nauczycielskie tylko po to by zadowolić swoich rodziców marzy o tym by napisać książkę. Jego partnerka Jess jest kobietą, która po prostu stworzyła im miłe gniazdo rodzinne. Na dodatek nie uznaje instytucji małżeństwa i notorycznie odmawia powiedzenia tego jednego „tak”. Nie przekonuje jej nawet posiadania dwójki dzieci. Jednak nie wszystko jest idealne tak jak się może wydawać. Praca Connora nad książką zdecydowanie burzy idealny ład rodziny. Jess z góry po prostu założyła, ze jej partner podobnie jak ona po urodzeniu dzieci zrezygnuje ze swoich marzeń i będzie wiódł nudne życie nauczyciela języka. Cóż Conor ma jednak zupełnie inne plany, a na dodatek jego marzenia są w stanie się spełnić, co powoduje, że nad ich związkiem zaczynają się zbierać ciemne chmury...
Życie głównych bohaterów nagle zmienia swój kierunek i tracą nad nim kontrolę. Stają nad krawędzią i odpowiadają sobie na jedno zasadnicze pytanie: jak ma wyglądać ich życie.
Mimo akcji pełnej zawirowań książka nie wciąga od początku, jest ciężka jak cegła. Dopiero, gdy przechodzimy do połowy drugiej części książki wszystko zaczyna nabierać tempa, a czytelnik zastanawia się jak dalej potoczą się losy Saffy, Grega, Conora i Jess oraz ich dalszych i bliższych krewnych oraz znajomych.
Z okładki książki bije zapewnienie, że książka rozbawi mnie do łez – nie uroniłam nawet najmniejszej łzy oraz, że wzruszy do łez – musiałam najwidoczniej ryczeć jak bóbr suchymi łzami, bo również żadna mokra kropla nie wypłynęła z mojego oka. Postacie są irytujące i popadają ze skrajności w skrajność. Książkę czyta się ciężko i opornie. Nie ma w sobie nic z lekkości romansu, którego się spodziewałam i też nie ma w sobie za wiele z obyczajówki, bo wiele rzeczy, które dzieją się w książce są jak dla mnie mało prawdopodobne. Powątpiewam czy autorka ma jakikolwiek talent do pisania, bo w tej książce go z pewnością nie ukazała, a na dodatek stworzyła tak wielki chaos, który był pozbawiony, chociaż grama logicznego myślenia.
Dostaje dwójkę za poruszenie tematu raka, a także problemów dziecka wychowanego tylko przez jednego rodzica. Za nic więcej. Dziękuję i nigdy więcej.

"Gdzieś istnieje twoja druga połówka i jeśli ją znajdziesz, możesz z tym walczyć, ale na pewno nie wygrasz." ~ Ella Griffin, Pocztówki prosto z serca, Warszawa 2013, s. 365.

Cóż mogę napisać o tak słabej książce? "Pocztówki prosto z serca" po prostu są i tyle.
Książkę od samego początku czyta się bardzo ciężko. Poznajemy Saffy, która wychowywała się bez ojca za którym cały czas tęskni. Na dodatek ma problemy ze swoją matką, która ubiera się jak nastolatka i próbuje tak kierować swoją samodzielną córką by ta odhaczyła z listy wszystkie...