Od kilku dni trzyma moje myśli na uwięzi pewna książka – książka dla dzieci. Z pozoru wydawałoby się, że nie różni się specjalnie od innych dobrych publikacji dla tej grupy wiekowej, ale jednak jest to książka niezwykła. Jej niezwykłość leży w tym, że w czasie gdy jej lektura przyniesie dzieciom dużo emocji, dorośli będą mogli się w niej przejrzeć i stwierdzić, że osoba dojrzała to takie trochę popsute dziecko.

Tomisko składa się z trzech zbiorów opowiadań wydanych razem. Opowiadań jest wiele, treść pięknie uzupełniają nostalgiczne czarne ilustracje, a głównymi postaciami są pewna dziewczynka oraz zawsze mający dla niej czas wilk. Na czym polega niezwykłość wilka i skąd się wziął dowiecie się towarzysząc bohaterce – Karusi – w jej codziennych czynnościach. Opowieści nie przynoszą bowiem żadnych spektakularnych wydarzeń – nikt tam nie leci w kosmos, nikt nie ma magicznych atrybutów, nie uświadczycie też wszechobecnej techniki ani gadżetów. Piękno książki polega na tym, że autorka malując słowami barwny świat dziecka, jego zwyczajnych z pozoru zdarzeń, pozwala nam odkryć bogactwo ludzkiego ducha, wrażliwości i zachwytu światem, a dokładnie jego małym kawałkiem, w którym mieści się dom i jego najbliższa okolica. Dzięki temu, że jest to mały, własny, niby zwyczajny kawałek świata, możemy go wypełnić wspomnieniami, odczuciami czy myślami, dzięki czemu zyskujemy wrażenie ogromnej, kosmicznej przestrzeni akcji. Dużo tu powietrza, słońca, wiatru, szumu drzew, śpiewu ptaków i innych elementów, które – choć naturalne i wszechobecne – są dla nas coraz rzadziej dostępne w codziennej gonitwie. Wszystko to sprawia, że serce zaczyna wolniej, równiej bić, oddech się uspokaja, myśli porządkują, a my płyniemy wraz ze spokojnym rytmem słów jak łódką po gładkim, spokojnym jeziorze.

W świecie dziewczynki w wieku przedszkolnym jest miejsce na wszystko: na nudę, emocje, odkrycia, kosmiczne pytania, kontemplację, refleksję, zabawę i pracę. Ten świat wydaje się być pełny, kompletny. Natomiast świat dorosłych staje się przestrzenią zredukowaną do pracy i obowiązków domowych. Umysły rodziców dziewczynki zajmują rzeczy, które z punktu widzenia małego człowieka jawią się jako absurdalne. Co ciekawe, choć z początku dorosły czytelnik, choćby pisząca te słowa, próbuje utożsamiać się z dorosłymi, to z kolejnymi opowiadaniami jego sympatia i identyfikowanie przenosi się na dziecko i jego świat. Dziewczynka jest po prostu bardziej prawdziwa. Czujemy też i widzimy jak głębokie, prawdziwe spotkanie z innym człowiekiem, rozmowa czy bycie obok zmieniają się w swoją zdegenerowaną formę, przyjętą w świecie dorosłych i egzystują jako normy grzecznościowe, kurtuazja czy zależności służbowe.

Zbiór przynosi wiele emocji i impulsów do rozmyślań. Najbardziej jednak zadziwia to, że mimo wszechobecnego smutku i pewnej melancholii książka daje wiele nadziei oraz radości – nie w wersji amerykańskiego "keep smiling", ale głębokiej, ukrytej przed światem ufności w to, że świat jest piękny i niezwykły, inspirujący do poznania choć niezgłębiony, a każdy człowiek – jaki by nie był – niesie w sobie niepowtarzalny skarb i tajemnicę oraz – co najważniejsze – niezmienną potrzebę zrozumienia i spotkania innego człowieka. Piękna i ważna książka, zwłaszcza dla dorosłych czytelników.

Jowita Marzec