„Ciekawość zabiła kota, satysfakcja go wskrzesiła.”
Tajemnica policji, stojąca w jednym z baraków. Wie o niej garstka ludzi. Niebezpieczny, lecz bardzo elegancki. Kuszący złą mocą. Zaczarowany. Buick 8.
Pewnego dnia na stację benzynową zajechał pewien gentelman. Kazał zatankować samochód, a sam gdzieś poszedł. I tak minęło pięć, dziesięć, piętnaście minut, a on nie wracał. Zaniepokojony sprzedawca idzie go szukać, następnie wzywa policję po bezowocnych poszukiwaniach. Kradzież 7 dolarów i pozostawienie auta, które policja zabiera do siebie.
„Wiesz, kochanie, dlaczego przeszłość jest przeszłością? Bo przeszła.”
Jednak auto było tak zbudowane, że nie może jeździć, atrapa. Nic w nim nie działa. Zwierzęta się go boją. Ludzie szaleją. A auto u władzy, przesyła od czasu do czasu jakieś niespodzianki. Oczywiście nie na darmo... trzeba zapłacić.
„Ale to były tylko słowa, jak pacierz, który się klepie, żeby wreszcie wyjść z nabożeństwa.”
Po śmierci ojca, który zginął na służbie, Ned przywiązał się do komisariatu, była to jego druga rodzina. Młody chłopak, którego ciekawość zaprowadza na ławkę dla palaczy, gdzie reszta opowiada mu historię buicka. Niesamowitą, jakby wyssaną z palca, ale z każdym słowem chłopak zaczyna w nią wierzyć, aż w końcu opowieść przejmuje nad nim kontrolę, która prowadzi do ostatecznego finału.

Książka nie była zła, ale bardzo powoli leci przy niej czas. King jak to King, lecz była to jedna z tych gorszych pozycji.

„Ciekawość zabiła kota, satysfakcja go wskrzesiła.”
Tajemnica policji, stojąca w jednym z baraków. Wie o niej garstka ludzi. Niebezpieczny, lecz bardzo elegancki. Kuszący złą mocą. Zaczarowany. Buick 8.
Pewnego dnia na stację benzynową zajechał pewien gentelman. Kazał zatankować samochód, a sam gdzieś poszedł. I tak minęło pięć, dziesięć, piętnaście minut, a on nie wracał....