Postać Oskara - bardzo inteligentnego i niezwykle wrażliwego 9-latka - powala na kolana. Z jednej strony wzbudza ogromne rozczulenie, z drugiej podziw - chciałabym, żeby w mojej głowie pojawiała się choć połowa myśli i pomysłów na jakie wpada Oskar - podejście dziecka do otaczającego świata jest niepowtarzalne. Muszę przytoczyć tu chociaż jeden przykład:
"A miniaturowe mikrofony? Co by było, gdyby ludzie je połykali i gdyby te mikrofony przesyłały bicie do ubrań? Jeżdżąc na deskorolce po ulicy, słyszałoby się bicie serca innych ludzi, a oni słyszeliby twoje, działałoby to jak sonar. Zastanawia mnie tylko jedno: czy wszystkie serca zaczynałyby bić równocześnie, tak jak to jest u kobiet, które, kiedy mieszkają razem, dostają w tym samym czasie miesiączki, o czym akurat wiem, choć tak naprawdę wcale nie chcę wiedzieć. Byłoby to niesamowite (...) na mecie nowojorskiego maratonu bicie serc brzmiałoby jak kanonada artyleryjska."
Oskar ma oczywiście jeszcze mnóstwo innych przemyśleń i wiele pomysłów na ciekawe wynalazki. Uwielbiam tego chłopaka.

Nie będę ukrywać, że fragmenty dotyczące babci Oskara, jego dziadka i Anny, choć mówiące o niesamowicie ważnych wydarzeniach, nie podobały mi się - nudziły mnie i strasznie irytowały. Zdaję sobie jednak sprawę, że stanowiły ważny element historii. Dla mnie sposób życia dziadków Oskara wydał się zbyt wyszukany i sztuczny.

Jestem też tuż po obejrzeniu filmu. Jak to z ekranizacjami bywa, mnóstwo zostało zmienione, dodane lub wycięte. Niektóre wątki zostały całkowicie zniekształcone. Niesamowicie podobał mi się Tom Hanks w roli ojca i Max von Sydow w roli dziadka Oskara - mistrzostwo. Niestety sam Oskar to nie ten dzieciak co w książce - zrobili z niego prawdziwego dziwaka. Poza tym brakuje tej magii i dowcipu, który zachwyca w książce.
Strasznie ale to strasznie rozczarowała mnie postać Stana - portiera w mieszkaniu Oskara. Zagrał go John Goodman i gdyby tylko w filmie miał dokładnie takie teksty jak w książce to byłby fantastyczny w tej roli.
Ale fakt, że dużo rzeczy mi się nie podobało, zupełnie nie zmienia faktu tego, że przeryczałam prawie cały film.

Postać Oskara - bardzo inteligentnego i niezwykle wrażliwego 9-latka - powala na kolana. Z jednej strony wzbudza ogromne rozczulenie, z drugiej podziw - chciałabym, żeby w mojej głowie pojawiała się choć połowa myśli i pomysłów na jakie wpada Oskar - podejście dziecka do otaczającego świata jest niepowtarzalne. Muszę przytoczyć tu chociaż jeden przykład:
"A miniaturowe...