Wydaje mi się, że większość Czytelników, którzy szczęśliwie mają za sobą przymusową edukację i mieli nieprzyjemność przebrnięcia przez wszystkie lektury obowiązkowe szkolnego kanonu tychże na sam dźwięk słów "nauczycielka" i "prowincja" doświadczają dreszczy obrzydzenia na wspomnienie pewnej siłaczki.
Anna Ikeda na miano siłaczki może i nie zasługuje, natomiast herosem może się mienić każdy, kto przebrnął przez popełnioną przez nią książeczkę, poziomem literackim ustępującą nawet Żeromskiemu, a względami fabularnymi plasującą się w sam raz gdzieś w okolicy wspomnianej "Siłaczki".
Proszę nie zrozumieć mnie źle. Mam wielką cześć dla nauczycieli, bo pracę mają na ogół niewdzięczną i niesłusznie ponoszą skutki fatalnego doboru lektur szkolnych względnie poziomu programu nauczania. Nie twierdzę, że na prowincji nie dzieje się nic ciekawego i na każdym polu ustępuje rozwiniętym ośrodkom miejskim. Kłopot tylko w tym, że książka Anny Ikedy skłania mnie do niebezpiecznych myśli, że czas zrewidować te poglądy.

Przede wszystkim humor i puszczanie oka do czytelnika według mnie jest czymś innym niż używanie wulgaryzmów, bo to nie świadczy o swobodzie, tylko o braku literackiej klasy, podobnie zresztą jak opisywanie swoich intymnych przypadłości natury fizjologicznej, bo naturalizm to jedno, a prostactwo, niestety, co innego.
Rozumiem, że w Tochigi jest zimno i że nauczanie języka angielskiego w Japonii ma swoją specyfikę. Rozumiem, że autorka bardzo lubi koty. Rozumiem, że ma za sobą garść ciekawych doświadczeń w postaci uczestnictwa w uroczystościach nakazywanych religią i tradycją. Rozumiem, że w ciągu pobytu w Japonii miały miejsca humorystyczne zdarzenia, których humorystyczna natura miała przyczynę w zaiste niezwykle zabawnej tendencji Japończyków do nierozróżniania obcokrajowców.
Rzecz w tym, że to, co mogło być w tej książce ciekawe i wartościowe - spostrzeżenia na temat różnic kulturowych i ciekawostek takich jak choćby japońskie śluby (uwaga: znacznie bardziej wyczerpująco ten temat przedstawił Iga Rutkowska) czy kocie kawiarnie - ustępują miejsca naiwnej krytyce i samozachwytom nad sobą (anegdotka o japońskim ślubie, żeby daleko nie szukać, względnie historia zapłaty w naturze za lekcje angielskiego udzielane niepełnosprawnemu chłopcu, czyli jak to nasza dzielna bohaterka wykłóca się z teściową i taka jest twarda, że nie ustępuje ani na jotę).

Wiem, że życie codzienne może być przedstawione ciekawie i z pomysłem. Wiem, że prowincja może być źródłem cudownych obserwacji, również zabarwionych ciepłym humorem.
I wiem również, że jeśli to nie wyjdzie, czytelnicy otrzymają dziełko tego kalibru, co "Życie jak w Tochigi", do bólu nudne, banalne i nijakie.

I jeszcze uwaga: to samo wydawnictwo ma na koncie "Japoński wachlarz" Joanny Bator. Nie żebym była złośliwa, ale pewne podobieństwa narzucają się mimowolnie.

Wydaje mi się, że większość Czytelników, którzy szczęśliwie mają za sobą przymusową edukację i mieli nieprzyjemność przebrnięcia przez wszystkie lektury obowiązkowe szkolnego kanonu tychże na sam dźwięk słów "nauczycielka" i "prowincja" doświadczają dreszczy obrzydzenia na wspomnienie pewnej siłaczki.
Anna Ikeda na miano siłaczki może i nie zasługuje, natomiast herosem...