To portal LC przypomniał mi o "Weiserze Dawidku" umieszczając książkę w moich rekomendacjach. Tę pierwszą powieść Pawła Huelle (1987) przeczytałam co najmniej kilka lat temu- zapamiętałam, że spodobała mi się i zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Potem, sięgnęłam po jej adaptację filmową ze świetną, doborową obsadą z retrospekcją zdarzeń, jednak film, to nie to samo, co książka! (Weiser 2001 w reżyserii Wojciecha Marczewskiego). Książkę uznano za przejmujące, artystyczne arcydzieło za sprawą krakowskiego krytyka, Jana Błońskiego.
Autor urodził się w roku, w którym rozgrywa się akcja powieści (1957, czasy stalinizmu), sam wyznał, że częściowo czerpał z własnej biografii, reszta jest literacką fikcją.
Centralną postacią narracji jest żydowski, 12-letni chłopiec, Dawidek. Rudowłosy, o bladej cerze i ogromnych, ciemnych oczach- przypominał ofiarę lub motyla, a najpewniej był tajemniczą osobą o wielu zdolnościach, także przywódczych. To on organizuje czas dzieciom, swoim rówieśnikom- wakacyjne zabawy i wędrówki po trójkulturowym Gdańsku (kaszubski, polski, niemiecki) i jego okolicach. Mimo, że jest jednym z przesiedleńców, to właśnie on oprowadza kolegów po ważnych, historycznych miejscach tego szczególnego miasta.
Książka przywodzi na myśl inną, Guntera Grassa, "Blaszany bębenek".

Mali bohaterowie noszą ciekawe, biblijne imiona. Klimat "Weisera Dawidka" jest zmysłowy, ukazuje życie mieszkańców lat 50. o charakterze apokaliptycznym (śnięte ryby w morzu, niebywały upał...)
Ten zdawałoby się wątły Dawidek budzi domysły i fascynację otaczających go dzieci, przeprowadza na nich swój test, stawia warunki, a potem dopuszcza ich do swoich tajemnic.
Tytułowy bohater staje się przewodnikiem z dzieciństwa do dojrzałości, stąd miano powieści inicjacyjnej, która do dziś niejednego czytelnika zachwyca magicznym realizmem, ale pozostaje zagadką, albowiem tak do końca nie odkrywa prawdy, nie daje odpowiedzi na stawiane pytania.

To portal LC przypomniał mi o "Weiserze Dawidku" umieszczając książkę w moich rekomendacjach. Tę pierwszą powieść Pawła Huelle (1987) przeczytałam co najmniej kilka lat temu- zapamiętałam, że spodobała mi się i zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Potem, sięgnęłam po jej adaptację filmową ze świetną, doborową obsadą z retrospekcją zdarzeń, jednak film, to nie to samo, co...