Kwiaty na poddaszu

Mam mocno mieszane uczucia wobec tej książki.

Kiedyś wpadła mi w ręce któraś z kolei część sagi - "A jeśli ciernie", która zaintrygowała mnie i zapragnęłam poznać początek historii rodzeństwa dorastającego w zamkniętym pokoju w olbrzymiej, złowrogiej rezydencji oraz dzieje ich kazirodczej miłości. Chętnie sięgam po książki poruszające mocne, kontrowersyjne tematy więc sądziłam, że książka nie rozczaruje mnie.

Jednak...

Owszem, pomysł na książkę i zarys fabuły - świetny. Najpierw kochająca się rodzina, rodzice, czwórka dzieci, miłość, harmonia i radość. Wszystko zmienia się wraz ze tragiczną śmiercią ojca Chrisa, Cathy, Carrie i Cory'ego. Czwórka rodzeństwa z dnia na dzień zostaje uwięziona w wielkim, ponurym domu surowych, ale bogatych dziadków, w jednym pokoju a do swojej dyspozycji mają poddasze domu. Początkowo babka wydaje się być złym policjantem (nakazy bezwzględnego posłuszeństwa, kary chłostą oraz pozbawienia posiłków, oschłość), a matka - dobrym (pozorne ciepło i miłość, prezenty, słodycze, obietnice rychłego opuszczenia domu), z czasem jednak dzieci odkrywają prawdę, a kolejne dni, miesiące, lata w domu przynoszą kolejne odkrycia a także znaczące wydarzenia (śmierć Cory'ego, ślub matki, rodząca się zakazana miłość pomiędzy dorastającymi bratem i siostrą). A wszystko owiane mgiełką tajemnicy, atmosferą niedomówień, niedopowiedzeń ukrytych w mroku zakamarków starego domu.

A jednak...język powieści pozostawia wiele do życzenia, atmosfera nie jest budowana umiejętnie, książki nie czytałam z zapartym tchem, miejscami czułam się...znudzona? Wszystko wydało mi się takie...przerysowane, nierzeczywiste, a postań matki była wręcz...papierowa. Nie mogę oprzeć się wrażeniu, że autorka "zarżnęła" tak ciekawą, wielowątkową i poruszającą wiele problemów fabułę.