"Ślepcy idą do nieba" Stanisław Srokowski

Podolskie wioski po rzeziach całkowicie opustoszały. Z Kresów zniknęło życie. Nad niegdyś tętniącymi życiem osiedlami roztacza się smród rozkładających się ciał, a ponad głowami niedobitków krążą czarne ptaki. Ludzie wysuwają nosy z ukryć, by odnaleźć swoich bliskich i zapomnieć o czystce, która miała miejsce. Zastają obraz zniszczenia. Pośród trupów i zgliszczy rusza procesja ślepców, którzy idą do Zamku z laskami w dłoniach. Wszyscy są ślepi. Mają wydłubane oczy.
"Ślepcy idą do nieba" to trzeci tom sagi kresowej. Jest to książka, która w głównej mierze pokazuje nam jak wygląda świat po wojnie, przedstawia okrucieństwo banderowskich sotni, które nie szczędziły nikogo i niczego, co stałoby na drodze do utworzenia "samostijnej Ukrainy", która była pragnieniem i w pewnym sensie niespełnioną miłością bandytów. W tym tomie Srokowski uświadamia nam, że miłość przeradzająca się w przyjaźń, taka prawdziwa, jest nierozerwalna, wieczna, jest więzią na tyle silną, by łączyć ludzi przez dziesięciolecia nie zważając na rozłąkę i umysł podpowiadający nam z czego wyniesiemy większą korzyść. Spotkania i rozmowy po latach są najpiękniejsze.
Mimo świetnie oddanych realiów tamtej epoki książka ta pełna jest niedopowiedzeń, powtórzeń z poprzednich części czy też błędów samego autora.
Jedną z takich rzeczy jest powielanie wątku rozpaczy i chęci zemsty, z którym to mogliśmy się zapoznać w poprzednich dwóch tomach. Z zaburzeniami psychicznymi musimy zmagać się w tej części praktycznie w każdym rozdziale, na każdej stronie. Nie ma wytchnienia od tego motywu.
W powieści natrafimy też na kilka nie dokończonych wątków, które nie znajdują logicznego rozwiązania w zakończeniu, a zostają po prostu pominięte przez autora. Być może zapomniane. Jest to zabieg nie przyjemny, który nie czyni czytania atrakcyjną czynnością, a książki nie chce się nam kontynuować.
W powieści rzuca się w oczy błąd w nazwisku głównego bohatera Mitii. Prawdziwym nazwiskiem mężczyzny jest - Mitia Korpak, a w ostatnim tomie sagi kresowej figuruje on jako Mitia Kołpak.
Podsumowując książki nie polecam.
⭐4/10

"Ślepcy idą do nieba" Stanisław Srokowski

Podolskie wioski po rzeziach całkowicie opustoszały. Z Kresów zniknęło życie. Nad niegdyś tętniącymi życiem osiedlami roztacza się smród rozkładających się ciał, a ponad głowami niedobitków krążą czarne ptaki. Ludzie wysuwają nosy z ukryć, by odnaleźć swoich bliskich i zapomnieć o czystce, która miała miejsce. Zastają obraz...

„…zapisywać i utrwalać… Bo czas zaciera ślady, giną świadkowie, umiera nasz świat. Nie pozwólmy, by zaginęła i nasza pamięć… Bo pamięć jest najważniejsza. Jak nie ma pamięci, rozpada się wszystko, nasze życie, dom, rodzina, nasze obyczaje, historia i zatraca się sens ludzkiej wędrówki, a świat tonie we mgle.”

I choć powoli dobiegała końca, nadal na Kresach nie było spokoju… ludzie żyli w strachu o jutro… napady UPA na wioski, spalanie żywcem mieszkańców domów, mordowanie, brutalne zabijanie dzieci na oczach matek( roztrzaskanie ich o ściany, odcinanie języka…)… czas cierpienia i łez nie miał końca…
Mitia po śmierci Kasi nadal nie potrafił się pozbierać… historia syna wójta spowodowała powrót do tych strasznych rzeczy…

III część trylogii Wołyńskiej to czas, gdy Sowieci opanowują Polskę, gdy walczą z AK w podziemiu. To czas, gdy ludzie nadal żyją w strachu, bo Ukraińców wspierała Armia Czerwona.

Jak dla mnie genialna trylogia o zbrodniach na Wołyniu w czasie II wojny światowej. Polecam, każdy powinien to przeczytać!

„- Ślepcy idą do nieba…”

„…zapisywać i utrwalać… Bo czas zaciera ślady, giną świadkowie, umiera nasz świat. Nie pozwólmy, by zaginęła i nasza pamięć… Bo pamięć jest najważniejsza. Jak nie ma pamięci, rozpada się wszystko, nasze życie, dom, rodzina, nasze obyczaje, historia i zatraca się sens ludzkiej wędrówki, a świat tonie we mgle.”

I choć powoli dobiegała końca, nadal na Kresach nie było...

Trylogia Stanisława Srokowskiego nie należy do książek łatwych, ani tym bardziej przyjemnych. Czytając musiałam sobie robić przerwy i wielokrotnie łapać głębszy oddech. Autor bardzo realistycznie przedstawia losy mieszkańców jednej z kresowych wiosek. Najpierw pięknie opisuje wzajemne stosunki panujące między miejscową ludnością, bogactwo kulturalne tych ziem w czasach przed II wojną światową, a następnie ogrom okrucieństwa, barbarzyńskie mordy dokonywane na miejscowej ludności przez Sowietów, faszystów ukraińskich i Niemców.
Prawdziwie przedstawiony kawał historii Kresów. Książka wstrząsająca, pozostająca w pamięci na zawsze.

Trylogia Stanisława Srokowskiego nie należy do książek łatwych, ani tym bardziej przyjemnych. Czytając musiałam sobie robić przerwy i wielokrotnie łapać głębszy oddech. Autor bardzo realistycznie przedstawia losy mieszkańców jednej z kresowych wiosek. Najpierw pięknie opisuje wzajemne stosunki panujące między miejscową ludnością, bogactwo kulturalne tych ziem w czasach...

Przeczytałam całą "trylogię" P.Srokowskiego. Cóż mozna napisać po przeczytaniu tak drastycznej prawdy....chyba tylko to, że łzy same spływaja po policzku. Potwierdzam tylko jeszcze co napisałam przy poprzedniej książce- Zdrada. Trylogia ta powinna byc wprowadzona do lektur obowiązkowych. Młodzież nie może zapomnieć wśród tabletów i Ipadów co jest bardzo ważne jeszcze w życiu... Historia, smutna historia naszego narodu.

Przeczytałam całą "trylogię" P.Srokowskiego. Cóż mozna napisać po przeczytaniu tak drastycznej prawdy....chyba tylko to, że łzy same spływaja po policzku. Potwierdzam tylko jeszcze co napisałam przy poprzedniej książce- Zdrada. Trylogia ta powinna byc wprowadzona do lektur obowiązkowych. Młodzież nie może zapomnieć wśród tabletów i Ipadów co jest bardzo ważne jeszcze w...

warto przeczytać, aby dowiedzieć się więcej o tematyce drugiej wojny światowej, wstrząsające losy bohaterów, warto przeczytać

warto przeczytać, aby dowiedzieć się więcej o tematyce drugiej wojny światowej, wstrząsające losy bohaterów, warto przeczytać