Nie dałem rady. Podchodziłem dwa razy do tej książki, za drugim dobrnąłem do połowy. Coś nie pasuje mi w prowadzeniu narracji. Ale co?

Nie dałem rady. Podchodziłem dwa razy do tej książki, za drugim dobrnąłem do połowy. Coś nie pasuje mi w prowadzeniu narracji. Ale co?

W jednym komentarzu przeczytałam że Zadie nie jest mistrzynią formy. Ludzie się mylą. Forma jest genialna. Język płynny i połamany jednocześnie. Pierwsza część piękna, medytacyjna. Uwagi o czasie i świadomości nieomal poezyjne. Druga i pozostałe mogłyby nie istnieć, za dużo przynudzania wielkomiejskimi i prawniczymi sprawkami. Za mało wody. Bohaterzy trochę nijacy, trudno wymacać ich mentalną substancję. Początek, forma i język jednak tak dobre że daję wysoką ocenę.

W jednym komentarzu przeczytałam że Zadie nie jest mistrzynią formy. Ludzie się mylą. Forma jest genialna. Język płynny i połamany jednocześnie. Pierwsza część piękna, medytacyjna. Uwagi o czasie i świadomości nieomal poezyjne. Druga i pozostałe mogłyby nie istnieć, za dużo przynudzania wielkomiejskimi i prawniczymi sprawkami. Za mało wody. Bohaterzy trochę nijacy, trudno...

Niestety nie udało mi się dobrnąć do końca...

Niestety nie udało mi się dobrnąć do końca...

Cztery postacie, cztery historie… Jak dla mnie: Leah – niedojrzała trzydziestolatka, Nathan i Felix – obydwaj nieciekawi pechowcy, z tym, że jeden przynajmniej próbował coś zmienić, no i w końcu Nathalie – wbrew temu, co napisano na okładce, nigdy nie była przebojowa, raczej typ kujonki, która realizuje typowy dla kujonek scenariusz.
Nie tak dawno przeczytałam biografię Michelle Obamy i czytając „Londyn NW” nie mogłam oprzeć się wrażeniu, że historia Natalie i Michelle to dokładnie ta sama opowieść (z tym, że Michelle miała więcej szczęścia),ale droga życiowa, zawodowa, osobowość, motywy postępowania i to zadufanie: „oto, jak wiele osiągnęłam, będąc czarną dziewczyną z robotniczej rodziny” – wypisz wymaluj to samo.
Całość sprawia przygnębiające wrażenie – w większości historie ludzi, którym się nic nie chce, a potem mają pretensje do losu. Nie moja bajka.
Ogólnie – rozczarowanie, spodziewałam się czegoś więcej.

Cztery postacie, cztery historie… Jak dla mnie: Leah – niedojrzała trzydziestolatka, Nathan i Felix – obydwaj nieciekawi pechowcy, z tym, że jeden przynajmniej próbował coś zmienić, no i w końcu Nathalie – wbrew temu, co napisano na okładce, nigdy nie była przebojowa, raczej typ kujonki, która realizuje typowy dla kujonek scenariusz.
Nie tak dawno przeczytałam biografię...

Tym razem ciężko mi było za autorką nadążyć. Może trzeba mieć "brytyjskość" we krwi by ją w pełni zrozumieć? Może trzeba mieć większą świadomość, co kod pocztowy NW naprawdę znaczy? Nawet dla mnie, osoby mieszkającej na Wyspach od 7 lat, powieść jest kulturowo nie w pełni zrozumiała.

Tym razem ciężko mi było za autorką nadążyć. Może trzeba mieć "brytyjskość" we krwi by ją w pełni zrozumieć? Może trzeba mieć większą świadomość, co kod pocztowy NW naprawdę znaczy? Nawet dla mnie, osoby mieszkającej na Wyspach od 7 lat, powieść jest kulturowo nie w pełni zrozumiała.

Po tej książce mam wrażenie, że autorka jest tego rodzaju gwiazdą literacką, że cokolwiek napisze, to jej wydadzą. Tutaj najwyraźniej, w moim odczuciu, się nie popisała, ale napisała......... 400 stron chaosu. To zdecydowanie za mało, by zasłużyć na oklaski, bo do "Białych zębów" nie udało jej się dorównać. Aczkolwiek pisać potrafi. Niekoniecznie. Chyba, że dla fanów.

Po tej książce mam wrażenie, że autorka jest tego rodzaju gwiazdą literacką, że cokolwiek napisze, to jej wydadzą. Tutaj najwyraźniej, w moim odczuciu, się nie popisała, ale napisała......... 400 stron chaosu. To zdecydowanie za mało, by zasłużyć na oklaski, bo do "Białych zębów" nie udało jej się dorównać. Aczkolwiek pisać potrafi. Niekoniecznie. Chyba, że dla fanów.

Dobra, ale rzeczywiście jedna ze słabszych w dorobku Zadie. Ma swoje "momenty", ale ogółem chaos słowny, który miał oddać klimat zabieganego, współczesnego, wielokulturowego Londynu, zmienił się momentami w ciężkostrawny słowotok.

Dobra, ale rzeczywiście jedna ze słabszych w dorobku Zadie. Ma swoje "momenty", ale ogółem chaos słowny, który miał oddać klimat zabieganego, współczesnego, wielokulturowego Londynu, zmienił się momentami w ciężkostrawny słowotok.

NW – zwykły tytuł, określony obszar Londynu, codzienność jego mieszkańców. W skrócie tym tkwi różnorodność, niebezpieczeństwo, dorosłość, tworzenie własnego samodzielnego życia. Z tymi trudnościami zmierzają się bohaterowie książki Zadie Smith „Londyn NW” – 30-latkowie, których losy są skrajnie różne, uwarunkowane wyborami, które zaważyły na ich obecnym życiu. Pisarstwo Smith jest niekonwencjonalne, to zabawa formą i językiem, za co ogromnie ją podziwiam. I choć lektura nie jest łatwa, niekiedy nużąca i irytująca, to warto zmierzyć się z nią, by po przeczytaniu ostatniej strony pozostać z refleksją o bohaterach tej powieści.

NW – zwykły tytuł, określony obszar Londynu, codzienność jego mieszkańców. W skrócie tym tkwi różnorodność, niebezpieczeństwo, dorosłość, tworzenie własnego samodzielnego życia. Z tymi trudnościami zmierzają się bohaterowie książki Zadie Smith „Londyn NW” – 30-latkowie, których losy są skrajnie różne, uwarunkowane wyborami, które zaważyły na ich obecnym życiu. Pisarstwo...

Zbyt chaotyczne, ciężko było przebrnąć. Pewnie źle rozpocząłem przygodę z Zadie Smith.

Zbyt chaotyczne, ciężko było przebrnąć. Pewnie źle rozpocząłem przygodę z Zadie Smith.

Białe zęby > O pięknie > Grand Union > Londyn NW > Swing Time

Białe zęby > O pięknie > Grand Union > Londyn NW > Swing Time