„Miejsce w Słońcu” jest bezpośrednią kontynuacją „Dożywocia” i tym samym Lisa Marklund dowodzi, że lepsze jest wrogiem dobrego. Tym razem Annika Bengzton podróżuje między Szwecją a Hiszpanią, łącząc kolejne elementy układanki, które namnożyły się od ostatniego razu. Historia siłą rzeczy komplikuje się coraz bardziej, fabuła rozjeżdża się nieco w kilku miejscach, w granicach, na które przyzwala literatura popularna. Jednak teraźniejszość niestety już nie wystarcza, żeby logicznie usprawiedliwić tę historię - większość zamieszanych w nią bohaterów autorka nieopatrznie uśmierciła w „Dożywociu”. Marklund zdecydowała się więc na odjazdy w przeszłość, nabierając maniery charakterystycznej dla swojej konkurentki, Camilli Lackberg: krótkie wstawki co kilkadziesiąt stron, napisane nieznośnym oniryczno-parabolicznym stylem, z niewiadomym narratorem, silące się na psychologiczne wyjaśnienie fatum.

Annika Bengzton, główna bohaterka cyklu Lisy Marklund do tej pory była wielowymiarowym portretem współczesnej kobiety: w pełni świadomie korzystała ze swoich praw na zewnątrz (jako Skandynawka ma tutaj szerokie pole do popisu), wewnątrz własnego związku pozostając uległą, zapominającą o własnych potrzebach, emocjonalnie uzależnioną od mężczyzny kobietą. Z jednej strony – „Miejsce w Słońcu” dalej zapewnia Annice przestrzeń do zawodowej niezależności, z drogiej jednak – wpędza ją w emocjonalny sadomasochizm, przez co postać staje się chwilami niespójna: Marklund, obok egzaltowanych niechronologicznych wstawek, wzbogaciła fabułę o melodramatyczne rozmyślania bohaterki, fundując czytelnikowi wielonarodowy kartel narkotykowy w tle.

Paradoksalnie, wszystkie te czynniki, nie zaniżają poziomu fabuły w sposób rażący: nadal jest zaskakująco, a postaci drugoplanowe świadczą o obserwacyjnych zdolnościach autorki. Chciałoby się tylko, z lekką irytacją w głosie, zadać dwa pytania: „po co wyciągać (dosłownie) trupy z szafy?” i „kiedy ona wreszcie przestanie cierpieć?”.

Hanna Kozłowska