Africanus. Wojna w Italii to druga część trylogii Santiago Posteguillo, która traktuje o całym życiu Publiusza Korneliusza Scypiona. Pierwsza księga (recenzja tutaj) opowiadała o narodzinach oraz o dorastaniu Africanusa, jego młodzieńczych wyskokach, śmiesznych, rodzinnych sytuacjach czy lekcjach, które pobierał wraz z bratem Lucjuszem. Druga również mówi o dojrzewaniu Publiusza, ale nie dotyczy wyłącznie fizycznego aspektu. W tej części Publiusz syn zostaje przedstawiony jako młody mężczyzna, który próbuje znaleźć cel życia. Tak jak każe mu tradycja, honor i odważna postawa, Africanus wyrusza na wszelakie bitwy, których zwycięstwo chociaż na chwilę będzie mogło odwrócić uwagę od poczynań Hannibala, kartagińskiego dowódcy, którego imię wywołuje zarazem podziw jak i przeogromny strach. Nie pragnie on jednak sławy dla siebie, tylko dla całego narodu. Ma nadzieję, że Imperium Rzymskie nazad stanie się Wielkie i niezwyciężone.
Historia rozpoczyna się od wymarszu potęgi wojsk Rzymskich, bo wyruszyło aż osiem legionów wraz z licznymi kontyngentami sprzymierzeńców z całej Italii. Stanęli oni przeciwko dwa razy mniejszej armii Kartaginy, spotykając się pod miejscowością Kanny w Apulii. Było to dokładnie 2 sierpnia 216 r. p.n.e. Zapewne wiele z was słyszało o tej bitwie, jednej z największych klęsk Rzymu, pod dowództwem dwóch konsulów: Lucjusza Emiliusza Paulusa (który jednocześnie zginął) oraz Terencjusza Warrona (zbiegłego z pola walki wraz ze swoimi wiernymi oddziałami). Publiusz wraz ze swoim drogim przyjacielem Leliuszem na rozkaz Paulusa wycofali się z oblężniczej fali, zabierając ze sobą zaledwie garstkę pozostałej armii. Drałowali ponad piętnaście kilometrów, ale wyprowadzili wojsko z haniebnej i stratnej ziemi, dzięki czemu Africanus zasłużył się jako trybun. Dotarłszy do Rzymu, nie tylko zgłosił się na ochotnika wyprawy do Hiszpanii w celu przeprowadzenia ofensywy, ale również został jednym z czterech edylów rzymskich. Jego kariera zapowiadała się więc bardzo obiecująco, tym bardziej że był dopiero dwudziestokilkuletnim młodzieńcem.
W opowieści nie zabrakło również wątków bardziej rodzinnych czy miłosnych. Emilia Tercja, którą poznaliśmy w pierwszej części, wyrosła na szczególną kobietę. Nie tylko dlatego, że jej ojciec był znaną politycznie osobistością, ale również mąż, którego imienia niestety nie zdradzę.
Oczywiście, w przeciągu tych paru lat życia Publiusza nie obyło się bez trosk czy dramatycznych wydarzeń, które dotyczyły albo bezpośrednio jego, albo dalszych znajomych i przyjaciół. Muszę szczerze przyznać, że w momentami do oczu napływały mi łzy, a przy ostatnich rozdziałach płakałam jak bóbr. Zresztą, cała powieść nagminnie wywoływała wręcz skrajne emocje, dzięki czemu książka bezapelacyjnie jest jedną z najlepszych. Dodatkowo przedstawia ona nie tylko prawdziwą historię, która w jakiś tam sposób brała udział w tworzeniu naszego świata, ale także uczy czytelnika: ukazuje najważniejsze wartości, którymi się kierowano; cechy charakteru, jakie uważano za najbardziej pożądane; i przede wszystkim miłość do ojczyzny, bogów i rodziny.
Jak wspomniałam w recenzji pierwszej części, moim zdaniem autor wręcz nie mógł napisać czegoś lepszego. Poza tym zrobił to bardzo rzetelnie i z oddaniem. Sam fakt, że dodał mapy np. oblężenia Tarentu czy Nowej Kartaginy lub drzewo genealogiczne rodu Scypionów zasługuje na oddzielną pochwałę.
Teraz nie pozostaje mi nic innego, jak wyczekiwać na trzecią i zarazem ostatnią część Africanusa. Tym bardziej że końcówka dała mi wiele do myślenia. Pamiętam, że jak przeczytałam ostatnie zdanie, to wręcz krzyknęłam do siebie w myślach: Ja chcę jeszcze!

Africanus. Wojna w Italii to druga część trylogii Santiago Posteguillo, która traktuje o całym życiu Publiusza Korneliusza Scypiona. Pierwsza księga (recenzja tutaj) opowiadała o narodzinach oraz o dorastaniu Africanusa, jego młodzieńczych wyskokach, śmiesznych, rodzinnych sytuacjach czy lekcjach, które pobierał wraz z bratem Lucjuszem. Druga również mówi o dojrzewaniu...