Czytałam Grocholę już wcześniej i zawsze odkładałam książkę ze świadomością, że to kawał dobrej literatury. Że nie jest o niczym, że daje do myślenia, że otwiera oczy. Nigdy jednak nie byłam aż tak zachwycona.

Zazwyczaj, gdy czytam książkę po obejrzeniu filmu męczę się niesamowicie. Znam już wszystkie wątki i niewiele może mnie zaskoczyć. W tym przypadku było inaczej. Widziałam „Nigdy w życiu!” jakieś dziesięć razy, ale książka trafiła w moje ręce dopiero teraz. Myślę, że żaden scenarzysta ani reżyser nie jest w stanie przenieść poczucia humoru i talentu pani Katarzyny Grocholi na srebrny ekran. Film jest bardzo dobry, ale to nie to samo co powieść.

Lubię historie, które kończą się dobrze. Uwielbiam, gdy autor ciska swoim bohaterom kłody pod nogi, rzuca ich na kolana, a potem aplikuje zastrzyk optymizmu i każe się podnieść i iść dalej. Takie właśnie wydaje się życie Judyty: jak bieg przez płotki. Została porzucona przez męża. Straciła dach nad głową. Rozpoczęła budowę domu, który okazał się bardziej kosztowny niż się spodziewała. Pierwszy raz od rozwodu zaufała mężczyźnie, który okazał się niewart nawet jednego jej spojrzenia. Zrozumiała jednak, że koniec jednej historii, często jest początkiem następnej, nieraz lepszej. Rodzina pomogła jej zdobyć pieniądze na ukończenie budowy domu, a dzięki przyjaciołom miała gdzie się do tego czasu podziać. Potem pojawił się Adam. Chyba warto było przejść przez to wszystko, żeby wylądować w swoim własnym malutkim domku na wsi z Tosią, Adamem, Borysem, Zarazem i Potemem. Tylko co się stało z Mietek? Czy tylko ja przejmuję się jej losem?

„Nigdy w życiu!” to bardzo mądra i pozytywna powieść. Autorka lekko naśmiewa się z naszej polskiej skłonności do narzekania i skupiania się na negatywnych wydarzeniach oraz kobiecego zamiłowania do popadania ze skrajności w skrajność. Historia Judyty pokazuje, że nie ma tego złego, co by na dobre nie wyszło. Kiedy życie zwali nas z nóg, warto wyjść do ludzi. Wielu z nich będzie żerowało na naszym nieszczęściu, ale prawdziwi przyjaciele zawsze nam pomogą.

Czytałam Grocholę już wcześniej i zawsze odkładałam książkę ze świadomością, że to kawał dobrej literatury. Że nie jest o niczym, że daje do myślenia, że otwiera oczy. Nigdy jednak nie byłam aż tak zachwycona.

Zazwyczaj, gdy czytam książkę po obejrzeniu filmu męczę się niesamowicie. Znam już wszystkie wątki i niewiele może mnie zaskoczyć. W tym przypadku było inaczej....