Jestem świeżo po przeczytaniu książki "Notatki Samobójcy". Z początku średnio mi się podobała - mało refleksyjnych wątków, czegoś, co by mnie oświeciło, dało do myślenia. Niby pojawiały się tu różne przemyślenia bohatera, ale mało mi się podobały, bo wydawało mi się, że jest on na poziomie typowego zrozpaczonego nastolatka, który się tnie, jest smutny z "byle gówna" i nie potrafi nawet zdefiniować tej całej swojej nienawiści do świata. Za to od początku rozśmieszały mnie jego ironiczne uwagi i wypowiedzi - ogromny plus. Po około 100 stronie lektura zaczęła mnie bardziej wciągać. Coraz lepiej poznawałam Jeffa, jego świat, to, jaki jest i czym się kieruje oraz główną przyczynę jego próby samobójczej. I ta ironia, jaką zawierały jego przemyślenia. Nawet w chwili, kiedy łzy mi leciały, potrafiłam się roześmiać po przeczytaniu którejś z nich. Aktualnie jestem oczarowana książką. Oceniłam ją 6/10, bo mimo, że jest dobra i przyjemnie się ją czyta (pochłonęłam ją na dwa razy, pewnie przeczytałabym ją jednym ciągiem, ale nie miałam zbyt dużo czasu), to jednak nie jest to ksiązka wybitna. Zdarzały się lepsze powieści, zawierające głębsze wypowiedzi, refleksje, ciekawsze wątki. Ale jednak fajnie byłoby poznać świat człowieka samobójcy. Albo właściwie "samobójcy". I ogroooomny plus za zakończenie! Coś, czego się zupełnie nie spodziewałam. Jeff tak dobrze ukrywał "TĄ TAJEMNICĘ" nie tylko przed światem, ale także przed samym ze sobą, że nie byłam w stanie domyślić się, o co chodziło.

Jestem świeżo po przeczytaniu książki "Notatki Samobójcy". Z początku średnio mi się podobała - mało refleksyjnych wątków, czegoś, co by mnie oświeciło, dało do myślenia. Niby pojawiały się tu różne przemyślenia bohatera, ale mało mi się podobały, bo wydawało mi się, że jest on na poziomie typowego zrozpaczonego nastolatka, który się tnie, jest smutny z "byle...