Ta komiksowa wersja jest alternatywną próbą opowiedzenia historii zawartych w Lubiewie, pierwszej na rynku polskim tak śmiałej i odważnej opowieści o życiu homoseksualistów w PRL-u. I choć od tego czasu pojawiło się już wiele innych publikacji, które zmierzyły się z tą tematyką, to niemniej jednak Lubiewo pozostanie kultową pozycją wśród gejów. I choć Autor jest dzisiaj postacią niezwykle barwną i rozpoznawalną, nie tylko ze względu na swoje dokonania literackie, ale może bardziej z powodu stylu życia, które prowadzi ostatnimi czasy - stał się bowiem modową szafiarką, który absolutnie nie może opuścić żadnej ważnej imprezy, i za każdym razem pozuje dla fotoreporterów na ściance prezentując coraz bardziej oryginalne odjechane kreacje i stając się z jednej strony kreatorem, a z drugiej świadomym prześmiewcą owego celebryckiego stylu, który niczemu innemu nie służy jak tylko promocji rozrywkowego, napompowanego i pełnego blichtru życia, pod którym ukrywa się jego miałkość i hipokryzja. Ale takie są nieubłagane kanony rządzące tym światem, i albo ktoś się do nich dostosuje i wtedy jest jego częścią, albo buntując się z niego odpada. Proponując nam wersję obrazkową stajemy się również uczestnikami takiej rzeczywistości, w której już nie musi działać wyobraźnia, bo ta dostaje gotowe obrazy zaproponowane nam przez szerokie spektrum grafików, którzy złączeni wspólnym działaniem stworzyli postacie zaczerpnięte z literackiego pierwowzoru. Uczynili to w sposób, który nie jednego z czytelników może zbulwersować i zrazić, choć sięgając po tę pozycję powinniśmy być świadomi tego, z czym możemy się spotkać i ów vulgaris nie powinien nas ani odpychać ani zniesmaczać, choć granica jest niezwykle subtelna pomiędzy tym, co można by określić jako sztuka erotyczna a pornografia, ale w pamięci musimy mieć tekst, który był wyrazisty, jednoznaczny i soczysty, i nie uciekał przed opisami, które przenikały intensywnością intymności i odsłanianą seksualnością, i w wielu wypadkach perwersyjnością. Tak wyglądało życie pewnej grupy ludzi - homoseksualistów, dla których chlebem codziennym było myślenie i działanie w przestrzeni pełnej seksu, pomiędzy namiętnością i emocjami a zwykłym zaspokajaniem chuci. Którzy nie idealizowali ani nie podnosili na wyżyny tego, co lubili robić, bo w pełni byli świadomi, ze chodzi im tylko o dobrą zabawę połączoną z przyjemnością. Liczyło się bycie skutecznym na łowach czy podczas ich podbojów i zaliczeniu upatrzonej zdobyczy. Nie proponują nam żadnej filozofii postępowania ani żadnych reguł, które towarzyszyły by ich działaniom. To realizacja popędu w najczystszej postaci, choć oczywiście nie brakowało i im w tym wszystkim jakiś delikatnych elementów uczuć. Obrazkowe zaprezentowanie tego, w czym biorą udział i co robią, ociera się o zbyt dosadne wejście w sferę intymną, nie zawsze więc eleganckie i finezyjne, ale takie chyba miało być. Atlas ciot jest więc pikantny i obrazoburczy, bezpruderyjny, tylko dla odważnych.

Ta komiksowa wersja jest alternatywną próbą opowiedzenia historii zawartych w Lubiewie, pierwszej na rynku polskim tak śmiałej i odważnej opowieści o życiu homoseksualistów w PRL-u. I choć od tego czasu pojawiło się już wiele innych publikacji, które zmierzyły się z tą tematyką, to niemniej jednak Lubiewo pozostanie kultową pozycją wśród gejów. I choć Autor jest dzisiaj...

Kolejne komiksy ilustrujące „Lubiewo” pojawiały się regularnie na stronie internetowej wydawnictwa kilka lat temu i już wtedy można było się zastanawiać jaki efekt przyniosłoby zestawienie w jednym albumie tak różnorodnych autorów i używanych przez nich technik. Jak dobrze znana szerszej publiczności kreska Janka Kozy i Macieja Sieńczyka wypadnie obok dojrzewającego dopiero stylu młodego rysownika Mikołaja Tkacza (ur. 1991)? Czy można mówić o jakichkolwiek podobieństwach między kolażem Balbiny Bruszewskiej a wulgarnym komiksem Krzysztofa Ostrowskiego? Czy niedorzecznie głupią interpretację „Lubiewa” autorstwa Sławomira Shutego można porównać z jakąkolwiek inną zamieszczoną tutaj historią? Problem powstaje nawet wtedy, gdy kilku autorów ilustruje ten sam fragment powieści Michała Witkowskiego. Gdy przyjrzymy się poszczególnym opowieściom, zobaczymy, że po pierwsze, należy odrzucić jakąkolwiek próbę zestawienia ze sobą tak różnych estetyk, po drugie okazuje się, że „Lubiewo”, to nie tylko dowcipna historia wrocławskich ciot lat 80. XX wieku, ale też opowieść o odrzuceniu. Co prawda powieść ta była nazywana „ciotowskim Dekameronem” i każda z pojedynczych scenek u Witkowskiego układała się ostatecznie w słodko-gorzki obraz PRL-owskich (i współczesnych) homoseksualistów z jego pięknymi mitami, ale też tragediami (AIDS, pobicia, bieda). Nie da się jednak ukryć, że nie było to zbyt wyraźne. Dopiero „Wielki Atlas” uwypukla to, co Witkowski chciał w „Lubiewie” zawrzeć: różnorodność postaci, ale też historii, nie zawsze pięknych i kolorowych.

Cała recenzja na stronie: http://e.czaskultury.pl/czytanka/literatura/1128-cioty-cioty-wszdzie-cioty

Kolejne komiksy ilustrujące „Lubiewo” pojawiały się regularnie na stronie internetowej wydawnictwa kilka lat temu i już wtedy można było się zastanawiać jaki efekt przyniosłoby zestawienie w jednym albumie tak różnorodnych autorów i używanych przez nich technik. Jak dobrze znana szerszej publiczności kreska Janka Kozy i Macieja Sieńczyka wypadnie obok dojrzewającego dopiero...