Z prozą Sylwii Błach zetknęłam się po raz pierwszy, przy okazji lektury antologii pt. "Zombiefilia". Jej opowiadanie zrobiło na mnie całkiem dobre wrażenie, więc gdy wkrótce potem jej nazwisko pojawiło się w "ofercie" Obiegu Zamkniętego, od razu zapisałam się do kolejki. Kiedy nadeszła upragniona przesyłka, z entuzjazmem i wypiekami na twarzy zabrałam się do lektury i... rozczarowałam się, jak nigdy dotąd.
Powieść "Bo śmierć to dopiero początek" to pierwsza w moim życiu książka, przy której czytaniu odczuwałam autentyczny, niemal fizyczny ból. Najchętniej odłożyłabym ją na bok już po pierwszych kilkunastu stronach, ale będąc (przez regulamin Obiegu Zamkniętego) zobligowana do napisania tej opinii, zmusiłam się, żeby doczytać ją do końca i możliwie jak najsprawiedliwiej ocenić.
Moim pierwszym i najpoważniejszym zarzutem wobec tekstu jest to, że sprawia on wrażenie całkowicie pozbawionego redakcji. Nagromadzenie przymiotników, wielokrotnie złożone zdania, nietrafione metafory i uparcie powtarzane frazy sprawiają, że powieść jest trudna w odbiorze. Trudna, bynajmniej nie przez wyszukane słownictwo, albo skomplikowaną budowę, ale dlatego, że czytelnika rozpraszają niedoskonałości warsztatowe i językowe autorki. Fabuła jest błaha i raczej przewidywalna, dialogi sztuczne, a opisy upstrzone śmiesznostkami, jak choćby sformułowanie "miejsca intymne", których autorka używa nadmiernie i przy każdej okazji, jakby nie potrafiła znaleźć innego, pasującego określenia. Do tego naiwność, z jaką przedstawiła mechanizm wydawniczy w Polsce wskazuje na to, że całkowicie zlekceważyła research, albo wzięła za pewnik, że jej czytelnicy to oderwani od rzeczywistości idioci.
W mojej ocenie, debiut powieściowy Sylwii Błach jest po prostu przedwczesny i niepotrzebnie wymuszony. Może, gdyby autorka zdecydowała się poszukać dla swojego tekstu tradycyjnego wydawcy, jego ostateczny kształt wyglądałby nieco inaczej. Niestety czytając wersję, którą oferuje nam wydawnictwo Radwan, łatwo wydać osąd, że to grafomania w najczystszej postaci; bardziej brudnopis, niż poważny tekst kogoś, kto chce na stałe wpisać się w kanon polskich pisarzy. Żałuję, że autorka nie poświęciła więcej czasu na poprawki i podpisała swoim nazwiskiem twór, który wbrew temu, co głosi tylna okładka, wcale nie udowadnia jej talentu. Wręcz przeciwnie, gdyby nie to, że znam kilka jej naprawdę dobrych opowiadań, już nigdy więcej nie dałabym szansy płodom jej pióra.
Podsumowując, polecam omijać tę powieść z daleka. Sylwia Błach jest płodną i utalentowaną autorką, więc jeśli chcecie przeczytać kawał dobrego tekstu, sięgnijcie po któreś z jej licznych opowiadań, a o tej książce po prostu zapomnijcie.

Z prozą Sylwii Błach zetknęłam się po raz pierwszy, przy okazji lektury antologii pt. "Zombiefilia". Jej opowiadanie zrobiło na mnie całkiem dobre wrażenie, więc gdy wkrótce potem jej nazwisko pojawiło się w "ofercie" Obiegu Zamkniętego, od razu zapisałam się do kolejki. Kiedy nadeszła upragniona przesyłka, z entuzjazmem i wypiekami na twarzy zabrałam się do lektury i......