Kocham Kirino miłością wielką, tę książkę jakoś najdłużej "zdobywałam", apetyt rósł a tu... rozczarowanie.

W recenzjach czytelnicy porównują ją do Władcy much - zupełnie nie wiem dlaczego; zupełnie inna historia, inni bohaterowie. Jedyne co łączy te dwie historie to wyspa i chęć przetrwania a to chyba ciut za mało żeby cały czas powoływać się na dzieło Goldinga.

Kultura japońska jest kompletnie inna od naszej, styl Kirino bardzo specyficzny, ale jak to się stało, że inne jej książki dosłownie połknęłam i zachwyciłam się a tu ogarnęło mnie lekkie zniechęcenie i właściwie czuję tylko zawód. Mogło być tak pięknie! Wyspa Tokio mogła być czymś na miarę tego przywoływanego uparcie Władcy much, mogła być kultowa! To naprawdę mogła być surowa, brutalna i mroczna opowieść jak ludzie chcą przetrwać za wszelką cenę, jak pobyt na wyspie ich zmienia, jak ta jedna jedyna kobieta wpływa na mężczyzn dookoła. A tu wszystko było tak tylko pogłaskane z wierzchu, czas leciał, na palcach jednej ręki można chyba policzyć sytuacje, które naprawdę coś wzniosły do historii, wywarły jakieś wrażenie.

Szkoda, naprawdę szkoda.

Kocham Kirino miłością wielką, tę książkę jakoś najdłużej "zdobywałam", apetyt rósł a tu... rozczarowanie.

W recenzjach czytelnicy porównują ją do Władcy much - zupełnie nie wiem dlaczego; zupełnie inna historia, inni bohaterowie. Jedyne co łączy te dwie historie to wyspa i chęć przetrwania a to chyba ciut za mało żeby cały czas powoływać się na dzieło Goldinga.

Kultura...