Pamiętam cię

Jeżeli to jest „Horror roku” Islandii, to mam nadzieję, że w 2010 roku tylko ten jeden został napisany. Trudno mi wyobrazić sobie coś o niższym poziomie… czegokolwiek.
Na początku – przyznaję – trochę się bałam. A potem uświadomiłam sobie, dlaczego. Powieść Yrsy S. jest lekko zmodyfikowaną historią przedstawioną w przerażającym – dla mnie – filmie „Sierociniec” z 2007 roku. Jestem pewna, że autorka „Pamiętam cię” go widziała. Więcej – jestem pewna, że gdyby nie on, jej powieść by nigdy nie powstała.
Bardzo słaba powieść, dodajmy, bo nie wystarczy jakoś zmodyfikować historię, żeby nie zostać posądzoną o plagiat (a i tak moim zdaniem jest niebezpiecznie blisko), trzeba ją jeszcze napisać. A pomijając ewidentne i bolesne potknięcia tłumacza, z okropnymi „Dżizas!” i „Pliz” na czele, to „Pamiętam cię” jest tak pełna wpadek, że nie wiadomo – śmiać się, czy płakać.
Pierwsza z brzegu – straszliwy ziąb, ludzie we wnętrzach zakładają na siebie po trzy-cztery swetry i tulą się do siebie, żeby nie zamarznąć. Ale jednocześnie beztrosko, na tarasie, myją sobie włosy (bo w samym środku walki z demonem poczuli się nieświeżo) i mają potrzebę chłodzenia sobie piwa w strumyku. Druga z brzegu – trójka dorosłych ludzi z określonym doświadczeniem życiowym kupuje ruinę absolutną, po czym wybiera się do niej w zimie, kiedy jest odcięta od świata, żeby własnoręcznie, kompletnie się na tym nie znając, nie mając dostępu do cywilizacji czy choćby do energii elektrycznej, zrobić kompleksowy remont. W tydzień. Trzecia z brzegu – telefony komórkowe, które nie działają, a potem cudownie wracają do życia…
I wiele, wiele innych.
Innymi słowy – mało strachu, dużo nerwów, żadna przyjemność.