Nie jestem specjalistą od chemii fizycznej (czy też fizyki chemicznej),ale też książka Aldersey-Williams nie jest podręcznikiem do przedmiotu. Interesował mnie proces rozpoznawania - czy może lepszym określeniem byłoby tu: poszukiwania – najdoskonalszej cząstki, czyli fulerenu. W wielkim skrócie są to cząsteczki zbudowane z parzystej ilości atomów węgla, których konstrukcja przypomina piłkę futbolową (pełna symetria w bryle pustej w środku). Jak autor sam zaznacza, okres przed odkryciem poprzedzało swoiste „przycichnięcie” chemików, którzy nie mieli się czym pochwalić w znaczeniu odkrycia na miarę fizyki czy matematyki i ich teorii.

Sama działalność zmierzająca do ujawnienia istnienia fulerenu była procesem bardzo żmudnym, długotrwałym oraz nierzadko zbaczającym w ślepe uliczki. W książce udało się pokazać to, że kiedy gra idzie o dużą stawkę, to nawet naukowcy i badacze – czyli osoby, które powinny być teoretycznie skupione na swojej pracy i osiągnięciu jak najlepszych efektów kosztem spraw przyziemnych (to taki stereotyp naukowca) – zaczynają się oglądać na siebie. I nie chodzi tu o jakąś podejrzliwość, lecz zwyczajną ambicję. Jest to środowisko niesamowicie zróżnicowane. Jednych interesuje tylko teoria i badania, inni są zajęci dokopaniem konkurencji, niektórzy przesiadują całymi dniami w laboratorium i nie wychodzą do ludzi, a jeszcze inni próbują coś kombinować np. z publikacjami. Wszyscy oni są jednak świetnymi fachowcami, tego nie można im odmówić. Widać jednak jak różne motywacje nimi kierują (oprócz tej najważniejszej, czyli odnalezienia cząstki).

Autorowi udało się również pokazać, że czasy Galileusza i Newtona jeśli chodzi o podejście do pracy naukowej odeszły do lamusa. Sam projekt jest stosunkowo młody (odkrycie w 1985, w 1996 Nagroda Nobla),ale śledząc działalność badaczy wyraźnie widać, że współcześnie nikt w pojedynkę nie jest w stanie dokonać tego typu odkrycia. Stopień skomplikowania badań, ilość analiz czekających na dokonanie czy wreszcie prozaiczna obsługa maszyn i urządzeń laboratoryjnych wymagają całych armii naukowców. To już nie jest myśl jednego geniusza, która rozbudowana zawstydzi cały świat. Obecnie w grę wchodzą międzynarodowe zespoły, które wymieniając się doświadczeniami i pozostając w kontakcie są w stanie popychać badania we właściwym kierunku. Najbardziej optymistycznym akcentem jest to, że pomimo różnic na wielu płaszczyznach ludzie potrafią się porozumieć i mimo wszystko solidarnie przystąpić do działania, czego efektem było właśnie odkrycie fulerenu.

Nie jestem specjalistą od chemii fizycznej (czy też fizyki chemicznej),ale też książka Aldersey-Williams nie jest podręcznikiem do przedmiotu. Interesował mnie proces rozpoznawania - czy może lepszym określeniem byłoby tu: poszukiwania – najdoskonalszej cząstki, czyli fulerenu. W wielkim skrócie są to cząsteczki zbudowane z parzystej ilości atomów węgla, których...