Nie byłem fanem za dzieciaka.

Nie byłem fanem za dzieciaka.

Przeczytałem to ze względu na naukę do konkursu o tej tematyce. Jednakże większość utworów mi się bardzo spodobała.

Przeczytałem to ze względu na naukę do konkursu o tej tematyce. Jednakże większość utworów mi się bardzo spodobała.

okej, ale czy możemy porozmawiać o tym, jak bardzo dobry jest styl Adasia?
o ile szkoła zdołała mnie skutecznie zniechęcić do historii szlacheckiej z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem, "Ballady" to inna sprawa. chyba zmuszę znajomych do inscenizacji na halloween, bo klimat jezior, łóz, puszczyków i szeptów biesów wszedł za mocno.

okej, ale czy możemy porozmawiać o tym, jak bardzo dobry jest styl Adasia?
o ile szkoła zdołała mnie skutecznie zniechęcić do historii szlacheckiej z roku 1811 i 1812 we dwunastu księgach wierszem, "Ballady" to inna sprawa. chyba zmuszę znajomych do inscenizacji na halloween, bo klimat jezior, łóz, puszczyków i szeptów biesów wszedł za mocno.

Zawsze byłem zdania, że szkoła jest w stanie zniechęcić do absolutnie wszystkiego. W moim przypadku (i prawdopodobnie w przypadku wielu innych Polaków) zniechęciła mnie do poezji. Zawsze wydawało mi się, że wiersze są zagadką, którą trzeba rozwiązać, ale nigdy nie miałem do tego cierpliwości.

Ale dzięki cyklowi "Hyperion" Dana Simmonsa i pewnemu filmowi na YouTubie postanowiłem spróbować potraktować poezję inaczej - nie jako zagadkę, ale jako obrazek przedstawiający pewne miejsce i czas. Padło na "Ballady i Romanse", bo kosztowało mnie to jedynie pięć złotych.

I ten eksperyment zakończył się całkowitym sukcesem. Udało mi się wczuć w niesamowity klimat polskiej, ludowej wsi. Pełnej pięknej przyrody, tajemnicy i bajkowości. Pełnej uczuć i tragedii. Pełnej fantastycznych stworzeń, czyhających tuż za rogiem. Niektóre wiersze sprawiały, że czytałem poszczególne wersy kilkukrotnie i myślałem nad ich znaczeniem, szukałem drugiego dnia. Inne były dla mnie po prostu balladami o duchach i morderstwach, opowiedzianymi w mistrzowski sposób.

W każdym razie, ku mojemu zaskoczeniu czytanie poezji sprawiła mi przyjemność. Nie będę rozwodził się nad Mickiewiczem, każda polonistka zrobiła to za mnie. Polecam na chwilę zapomnieć o szkole, kupić tomik poezji i po prostu ją przeczytać. Jeśli zainspiruje kogoś do interpretacji, to świetnie! Jeśli nie, to może chociaż ten ktoś będzie dobrze się bawić.

Zawsze byłem zdania, że szkoła jest w stanie zniechęcić do absolutnie wszystkiego. W moim przypadku (i prawdopodobnie w przypadku wielu innych Polaków) zniechęciła mnie do poezji. Zawsze wydawało mi się, że wiersze są zagadką, którą trzeba rozwiązać, ale nigdy nie miałem do tego cierpliwości.

Ale dzięki cyklowi "Hyperion" Dana Simmonsa i pewnemu filmowi na YouTubie...

Klasyka

Klasyka

Tak sobie myślę, że do poezji, nawet tak pięknej, a może właśnie szczególnie tak pięknej, trzeba po prostu dojrzeć. Czytać ją w wieku lat kilkunastu w szkole podstawowej? To trochę bez sensu...

Dziś, gdy wracam do tych utworów po wielu latach, mając na karku 30 wiosen, dostrzegam ich magię. Dopiero teraz jestem w stanie zrozumieć jakim "zabytkiem" literatury polskiej jest cała działalność Adama Mickiewicza. Uważam, że powinien czytać ją każdy, komu nie jest obojętne, w jakim kraju żyjemy i jakim językiem się posługujemy.

Tak sobie myślę, że do poezji, nawet tak pięknej, a może właśnie szczególnie tak pięknej, trzeba po prostu dojrzeć. Czytać ją w wieku lat kilkunastu w szkole podstawowej? To trochę bez sensu...

Dziś, gdy wracam do tych utworów po wielu latach, mając na karku 30 wiosen, dostrzegam ich magię. Dopiero teraz jestem w stanie zrozumieć jakim "zabytkiem" literatury polskiej jest...

Większość utworów znana jest ze szkoły, gdyż praktycznie na każdym etapie edukacji przerabia się coś z Mickiewicza. Przeczytawszy jednak "Ballady i romanse" w całości zauważyłem, że jest to dość spójne dzieło poruszające podobne motywy. Mamy tutaj opisy miejsc, które Mickiewicz znał z młodości ze szczególnym naciskiem na jezioro Świteź i jego okolice. Zresztą niedaleko tego jeziora leżał też zniszczony przez Sowietów dwór Czombrów, czyli pierwowzór Soplicowa z "Pana Tadeusza". Sporo jest także nawiązań do mitologii słowiańskiej czy legend ludowych.

Większość utworów znana jest ze szkoły, gdyż praktycznie na każdym etapie edukacji przerabia się coś z Mickiewicza. Przeczytawszy jednak "Ballady i romanse" w całości zauważyłem, że jest to dość spójne dzieło poruszające podobne motywy. Mamy tutaj opisy miejsc, które Mickiewicz znał z młodości ze szczególnym naciskiem na jezioro Świteź i jego okolice. Zresztą niedaleko tego...

Świeca przygasła, noc w pełni rozkwitła. Dłoń poety wodzi po kartce papieru i słów szuka niczym zjawa swej cielesnej powłoki.
Północ wybiła, a ja otwieram księgę, gdzie dawno temu wieszcz zostawił swe smutki. Poezja z dumą wkracza do mego serca i prosi o więcej, toteż z miłością otwieram przed nią wrota. Znowuż dałem się ponieść znaczeniom, które Mickiewicz pozostawił rozsiane między jednym utworem a drugim, czerpiąc przy tym garściami z ludowych podań, postawił mnie przed ołtarzem ludzkich obaw, nierozerwalnych nici losu oraz uczuć silniejszych od śmierci.

🌼Wkroczyłem w posępną czerń ziemi Nowogrodzkiej szukając martwicy w okolicznym jeziorze, świtezianka obdarzyła mnie czułym spojrzeniem, a wtem poczułem jakiś gorąc w piersi o jaki bym siebie nie podejrzewał. Poddałem się temu urokowi, nie bacząc na konsekwencje ruszyłem ku kolejnym tekstom i zamarłem, gdy nastąpił koniec. Jakże to tak? Musiałem wrócić do nich z powrotem i dalej począłem szukać wskazówek w każdej zwrotce, sycić swe pragnienia od nowa. Mym oczom ukazał się magiczny świat, który poeta wykreował w swym umyśle i przelał na papier. Teraz jeszcze mocniej wyczułem żar piekący mnie od wewnątrz, zaś martwe dotąd emocję odnalazły drogę do wolności.

🌺Noc powoli ustępowała miejsca jutrzence, lecz ja nadal trwałem nad księgą i jak wampir krew spijałem literki. Niedługo wybije moja godzina, więc muszę jeszcze dać świadectwo tym tekstom. Niechże porwą was i utulą swym mrokiem biorącym za wybrankę romantyzm, niechaj ballada poruszy wszelkie mogiły waszych serc, a światło poetyckiej frazy zaświeci w chwilach zwątpienia. Ach, świeca już zgasła, nastała ciemnica, udam się więc w powrotną wędrówkę do miejsca, gdzie kwiecie rośnie wysoko, tak jak pan leży głęboko...

Świeca przygasła, noc w pełni rozkwitła. Dłoń poety wodzi po kartce papieru i słów szuka niczym zjawa swej cielesnej powłoki.
Północ wybiła, a ja otwieram księgę, gdzie dawno temu wieszcz zostawił swe smutki. Poezja z dumą wkracza do mego serca i prosi o więcej, toteż z miłością otwieram przed nią wrota. Znowuż dałem się ponieść znaczeniom, które Mickiewicz pozostawił...

Adaś u pretentious fucker

Adaś u pretentious fucker

Mickiewicz w najbardziej przyjaznym czytelnikowi wydaniu.

Mickiewicz w najbardziej przyjaznym czytelnikowi wydaniu.