Wiele myśli przychodziło mi do głowy, gdy skończyłam tą książkę. W porywie chwili chciałam to tutaj napisać, jednak powstrzymała mnie wizja zdradzenia fabuły i – również - narzucenia swojego toku myślenia. Lepiej, jeśli każdy z czytelników sam zadecyduje, gdzie jego dusza zawędruje po przeczytaniu tej powieści. :)

Dlatego parę słów tytułem wprowadzenia, gdyby ktoś zdecydował się sięgnąć po „Ucztę wszystkich świętych”.

Ale zanim do tego przejdę, zacznę od zdumienia, jakie mnie ogarnęło, gdy zobaczyłam ocenę tej książki na tym portalu i niepochlebne opinie. Z jednej strony rozumiem, że ta historia może się komuś nie podobać - tyle gustów, ile ludzi. Jednakże z drugiej strony jakoś nie mogę tego pojąć, że nie skończywszy tej powieści, niektórzy twierdzą, iż jest ona nudna, wręcz męcząca.. Trzeba dać szansę, a nie od razu rzucać kamieniami.. Przecież każdemu zdarza się czasami sytuacja, w której na początku powieść go nie przekonuje, by potem, po upływie stron, to się zmieniło. I gdyby wcześniej odłożyło się tą książkę, byłby to karygodny błąd!
Dobrze, dając upust swojej irytacji, mogę wrócić na właściwe tory. :)

Mówiąc szczerze, to do przeczytania „Uczty wszystkich świętych” nie skłonił mnie jedynie fakt, że Anne Rice to moja ulubiona autorka, ale też skojarzenie fabuły z rewelacyjnym serialem „Gorycz tropików”, który oglądałam parę razy. :) Chciałam jeszcze raz poczuć tej wspaniały klimat.
Akcja powieści toczy się w Nowym Orleanie spowitym mgłą przeszłości, a dokładnie buntem na Saint-Domingue w 1803r. Przedstawiona jest tu różnorodna społeczność - pełna dziwnych i niezrozumiałych już dzisiaj zasad oraz praw - którą tworzą Wolni Ludzie Koloru, biali oraz czarni.
Autorka największy nacisk kładzie właśnie na tych pierwszych, czyli na gens de couleur libres. Splata wiele wątków w jedną całość, ale skupia się głównie na przygodach Marcela i Marie, „kolorowego” rodzeństwa, dzieci białego plantatora i czarnej kobiety.
Faktycznie na początku akcja toczy się dosyć leniwie, jednak z czasem, dzięki udostępnianiu coraz większej liczby szczegółów z życia poszczególnych bohaterów, historia staję się coraz bardziej wielobarwna i nabiera rozpędu.
Tutaj wszystko, po ludzi, emocje, historie, zasady społeczne, miejsca, kończąc na przyrodzie, jest opisane z należytym, chciałoby się rzec, szacunkiem. Ma się wrażenie, że autorka oddaje cześć temu wszystkiemu (przyczyną może być to, że A. Rice urodziła się i mieszkała w Nowym Orleanie). Momentami czuję się żar płynący z nieba podczas lata, widzi domy, które febra oczyszcza z mieszkańców, słyszy deszcz dudniący w szyby i obmywający ulice, czuję zapach perfum używanych przez „kolorowe” damy.
Nawet wszechobecna parność - zarówno ta dosłowna, dająca efekty fizyczne, jak i ta przenośna, która dusi, przypomina ludziom o niemożność zniesienia granic, które nakłada im ten świat – jest odczuwalna, towarzyszy nam aż do końca powieści, nie pozwala o sobie zapomnieć, tylko by w najmniej spodziewanej chwili wedrzeć się i pozostawić w nas niezmywalny ślad.
Jak w każdej powieści A. Rice, obecne są tu jej przemyślenia, które umiejętnie wplecione i podsuwane w odpowiednim momencie przez odpowiednią osobę dodają autentyczności konkretnym emocjom i czynom. Co nie znaczy, że autorka narzuca nam to. Te wszystkie mądrości mają jedynie spowodować bunt w naszym umyśle, popchnąć na głębsze wody.
W moim odczuciu „Uczta wszystkich świętych” to piękna powieść, po prostu wyjątkowa. Trzeba naprawdę czasu, żeby ją pokochać, by jej klimat dotarł do nas.

Serdecznie polecam i mam, choć cień nadziei, że tymi słowami zaintrygowałam i jednocześnie przekonałam czytelników, którzy wahali się przed sięgnięciem po "Ucztę wszystkich świętych", by jednak pokonali tę granicę i otworzyli oczy na intrygującą historię społeczności XIX-wiecznego Nowego Orleanu.

Wiele myśli przychodziło mi do głowy, gdy skończyłam tą książkę. W porywie chwili chciałam to tutaj napisać, jednak powstrzymała mnie wizja zdradzenia fabuły i – również - narzucenia swojego toku myślenia. Lepiej, jeśli każdy z czytelników sam zadecyduje, gdzie jego dusza zawędruje po przeczytaniu tej powieści. :)

Dlatego parę słów tytułem wprowadzenia, gdyby ktoś...