Opis oceny tj. 'może być' idealnie opisuje moje odczucia po przeczytaniu tej książki. Fragmentami wciąga, gdzie indziej zaś się dłuży.
Historia to żadne tam ckliwe romanse, czy krwawe historie, taka trochę dla każdego. Czasem było smutno, czasem troszkę zabawnie, ale ogólnie bez szału.
Największy problem miałam z tym, że z żadnym bohaterem się nie związałam, nie miałam komu kibicować, więc trochę obojętny mi był ich dalszy los, a przez to średnio chciało się mi książkę czytać.
Podoba mi się opis relacji w rodzinie, z którą spędzamy czas, pokazuje, że nie zawsze musi być idealnie by być kochającą się rodziną.

Opis oceny tj. 'może być' idealnie opisuje moje odczucia po przeczytaniu tej książki. Fragmentami wciąga, gdzie indziej zaś się dłuży.
Historia to żadne tam ckliwe romanse, czy krwawe historie, taka trochę dla każdego. Czasem było smutno, czasem troszkę zabawnie, ale ogólnie bez szału.
Największy problem miałam z tym, że z żadnym bohaterem się nie związałam, nie miałam...

Nie pamiętam już co mnie skłoniło do sięgnięcia po tę książkę... chyba szukałam czegoś zabawnego? Niektórych czytelników podobno bawiła ta lektura ;) Mnie ani trochę. Bardzo przeciętna opowieść, choć pomysł naprawdę dobry i fabuła całkiem sensownie się rozwija. Postacie też w miarę ciekawe i dopracowane. Ale mimo wszystko całość mnie nie porwała.
Dodam jeszcze, że tłumaczka + korektor + wydawnictwo... wszyscy razem i każdy z osobna... spartolili robotę. Co i rusz ktoś ubierał jakąś część garderoby. Jak mnie to BOLI! Autentycznie. Niech sobie tłumaczka ubiera spodnie w co tam chce - jeśli lubi! - ale niechaj, na litość bogów! oszczędzi tego czytelnikom!! A fe! Joanna Piątek-Przybyła. UNIKAĆ.
Autor napisał sporo książek, ale chyba poprzestanę na jednej pozycji. Trochę szkoda. Ot, rozczarowanie.

Nie pamiętam już co mnie skłoniło do sięgnięcia po tę książkę... chyba szukałam czegoś zabawnego? Niektórych czytelników podobno bawiła ta lektura ;) Mnie ani trochę. Bardzo przeciętna opowieść, choć pomysł naprawdę dobry i fabuła całkiem sensownie się rozwija. Postacie też w miarę ciekawe i dopracowane. Ale mimo wszystko całość mnie nie porwała.
Dodam jeszcze, że tłumaczka...

Honey Santana jest samotną matką, mieszka z nastoletnim synem w ubogiej dzielnicy i właśnie wylali ją z pracy za cios wymierzony wprost w części intymne nazbyt przyjaźnie nastawionego do niej szefa. Ma jednak plan na życie: zamierza uwolnić świat od nieodpowiedzialności, obojętności i natręctwa telefonicznych sprzedawców. Zabiera w tym celu łatwowiernego i pozbawionego manier telemarketera Boyda Shreave’a oraz jego kochankę, Eugenie, w dzikie ostępy florydzkiej Krainy Dziesięciu Tysięcy Wysp, by udzielić im lekcji dobrego wychowania. Nie wie jednak, że śledzi ją były szef, Piejack, który ma na jej punkcie obsesję, a którego źle przyszyte przez chirurgów palce dłoni stanowią dowód, iż molestowanie seksualne podwładnych źle się kończy. Nie zdaje sobie sprawy, że podążają też za nią wciąż zakochany w niej były przemytnik narkotyków, jej eks-mąż Perry oraz ich ponad wiek dojrzały dwunastoletni syn Fry. Wszyscy lądują na Dismal Key, wyspie w kształcie kraba usytuowanej w Santina Bay, nie mając pojęcia, że naruszają w ten sposób spokój półkrwi Indianina z plemienia Seminolów, niedoszłego pogromcy aligatorów, Sammy’ego Tygrysiogona.

Honey Santana jest samotną matką, mieszka z nastoletnim synem w ubogiej dzielnicy i właśnie wylali ją z pracy za cios wymierzony wprost w części intymne nazbyt przyjaźnie nastawionego do niej szefa. Ma jednak plan na życie: zamierza uwolnić świat od nieodpowiedzialności, obojętności i natręctwa telefonicznych sprzedawców. Zabiera w tym celu łatwowiernego i pozbawionego...

Na książkę trafiłam w bibliotece. Był to owego czasu kiedy nie zamierzałam w ogóle pożyczać w niej książek, tylko oddać już kiedyś pożyczone. Ale oczywiście skończyło się na zamiarach. Zaintrygował mnie tytuł. "Słodycz zemsty" ... pomyślałam, że to kryminał, czyli z gatunku moich ulubionych. Właściwie nie wiem czemu tak pomyślałam, bo przecież przeczytałam opinie na okładce, mówiącą o Hiaasenie, że to jeden z najznakomitszych współczesnych satyrów. SATYRÓW!! Czasami mam ciemnotę w głowie i nie skojarzyłam, że satyra i kryminał nie maja ze sobą wiele wspólnego. Jednak postanowiłam, że skoro już wzięłam książkę do ręki, to ją przeczytam.

Powieść opowiada o samotnej matce, Honey Santana, która wraz ze swoim synem mieszka w ubogiej dzielnicy na Florydzie. Chwilowo jest bezrobotna, dzięki wymierzonemu ciosowi wprost w części intymne swojego szefa, Piejacka. No cóż, pewnie się mu należało...

www.blaskksiazek.pl

Na książkę trafiłam w bibliotece. Był to owego czasu kiedy nie zamierzałam w ogóle pożyczać w niej książek, tylko oddać już kiedyś pożyczone. Ale oczywiście skończyło się na zamiarach. Zaintrygował mnie tytuł. "Słodycz zemsty" ... pomyślałam, że to kryminał, czyli z gatunku moich ulubionych. Właściwie nie wiem czemu tak pomyślałam, bo przecież przeczytałam opinie na...

Z okładki „Słodyczy zemsty” C. Hiaasen’a uśmiecha się do nas aligator, popijający drinka z palemką, a obrazu dopełnia skąpany w słońcu piaszczysty brzeg plaży. Ta żartobliwa, intrygująca okładka doskonale synchronizuje się z treścią książki, gdyż mamy do czynienia z przewrotną satyrą, która aż kipi od humoru i niecodziennych wydarzeń.

Honey Santana to samotna matka, którą właśnie wylali z pracy za cios w okolice intymne molestującego ją, zbzikowanego szefa. Honey mieszka z Fry’em w ubogiej dzielnicy, w przyczepie campingowej, ale wsparcia udziela im jej były mąż – bogaty przemytnik narkotyków, Perry. Pewnego dnia w porze kolacji Honey odbiera telefon od uciążliwego telemarketera, Boyda. Ponieważ kobieta jest zaburzona, a jej misją jest tępić zwyrodnialstwo, wdaje się w sprzeczkę ze swoim rozmówcą, w konsekwencji zostaje przez niego wyzwana. Urażona duma kobiety oraz jej talent do pakowania się w kłopoty, owocują intrygą, której celem jest zwabienie przedstawiciela w dzikie ostępy florydzkiej Krainy Dziesięciu Tysięcy Wysp i udzielenie mu kilku lekcji dobrego wychowania. Boyd, mamiony obietnicą darmowych wakacji, zabiera ze sobą kochankę, nie wie jednak, że ich tropem podąża prywatny detektyw – zbierający dowody do sprawy rozwodowej, najęty przez żonę Boyda. Jest jeszcze ogarnięty obsesją były szef Honey, który w wyniku nieudanej operacji – po tym jak uległ bliskiemu spotkaniu z krwiożerczymi krabami, w odwecie zemsty byłego męża Honey rzecz jasna - może się poszczycić źle przyszytymi palcami w jednej z dłoni. Do tej mieszanki wybuchowej dołącza jeszcze pół-Indianin, pragnący odnaleźć spokój z daleka od bladych twarzy i śmiała studentka, za wszelką cenę pragnąca stać się jego zakładniczką. Wszyscy oni z tysiąca florydzkich wysp, wybierają akurat tę jedną, w następstwie możemy liczyć na jeszcze więcej atrakcji.

Seria niefortunnych zdarzeń, dowcip, ironia i komizm, a nade wszystko akcja i przygoda, to główne zalety tej książki. Autor zafundował nam niezłą zabawę, wartką narrację, nieoczekiwane zwroty akcji i barwne, nieszablonowe postaci, a wszystko to skąpane w blasku urokliwych wysepek. Jedno jest pewne: nudzić się na pewno nie będziemy! Choć książka nie należy do tych, które czytałam z zapartym tchem, nie mogąc się doczekać ciągu dalszego, bez wątpienia była ciekawą, urozmaicającą lekturą, z jakimi rzadko miałam dotychczas styczność. Hiaasen kreując świat powieści musiał się sam dobrze bawić, nie szczędząc różnych smaczków, a nawet nieprawdopodobnych sytuacji. Bohaterowie są przerysowani i nierzeczywiści: trudno sobie wyobrazić, żeby po naszych ulicach chodziły takie jednostki jak odpychający, zbzikowany Piejack, mający fioła na punkcie swojej pracownicy czy próżny, pusty Boyd, człowiek bez charakteru i przyszłości. Jednak ów chaos, kalejdoskop nieprawdopodobnych wydarzeń i galeria nietuzinkowych postaci doskonale oddają główne założenia tej satyry: ukazują świat w krzywym zwierciadle, pokazując wady i przywary społeczeństwa.

Lektura doskonała na nadciągające szare, jesienne wieczory – pozwala przenieść się na chwilę w egzotyczny świat florydzkiej flory i fauny, pośmiać się i odprężyć. Może nie jest to dzieło, które zapamięta się na dłużej, ale w sam raz do poczytania, jeśli akurat nie mamy żadnych innych pomysłów na wieczór.

Z okładki „Słodyczy zemsty” C. Hiaasen’a uśmiecha się do nas aligator, popijający drinka z palemką, a obrazu dopełnia skąpany w słońcu piaszczysty brzeg plaży. Ta żartobliwa, intrygująca okładka doskonale synchronizuje się z treścią książki, gdyż mamy do czynienia z przewrotną satyrą, która aż kipi od humoru i niecodziennych wydarzeń.

Honey Santana to samotna...

Niby zabawne, ale jakoś średnio się ubawiłam.
Niby nie mój typ, ale doczytałam do końca :)

Niby zabawne, ale jakoś średnio się ubawiłam.
Niby nie mój typ, ale doczytałam do końca :)

Mam mieszane uczucia jeżeli chodzi o tą książkę. Niektóre momenty sprawiały że śmiałam się jak wariatka a nie które mnie nudziły. Ale warto ją przeczytać dla tych kilku chwil banalnej radości.

Mam mieszane uczucia jeżeli chodzi o tą książkę. Niektóre momenty sprawiały że śmiałam się jak wariatka a nie które mnie nudziły. Ale warto ją przeczytać dla tych kilku chwil banalnej radości.

Dla zabicia nudy, jak już się nie ma żadnej innej książki do czytania. To było moje pierwsze spotkanie z tym autorem i chyba ostatnie.

Dla zabicia nudy, jak już się nie ma żadnej innej książki do czytania. To było moje pierwsze spotkanie z tym autorem i chyba ostatnie.

Warto przeczytać chociażby ze względu na specyficzne poczucie humoru autora. Przewrotna, ciekawa opowieść.

Warto przeczytać chociażby ze względu na specyficzne poczucie humoru autora. Przewrotna, ciekawa opowieść.

Podobała mi sie . Lekka trochę romantyczna.

Podobała mi sie . Lekka trochę romantyczna.