Książka została przeze mnie zakupiona pod wpływem impulsu. Owszem, pragnęłam postawić ją na swojej półce, ale nie spodziewałam się po niej niczego ponad "bardzo dobra". Musiałam po prostu kupić podręcznik do informatyki i rzuciła mi się w oczy na jednej z półek. Jeśli chodzi o książki nie mam zbyt silnej woli, więc po prostu chwyciłam ją i kupiłam. Nie przypuszczałam, że odmieni moje życie.

Julia nie może nikogo dotknąć, ponieważ jej dotyk zabija. Dosłownie. Trzymana w odosobnieniu, porzucona przez rodziców i zapomniana przez świat, dziewczyna żyje na paru metrach kwadratowych, mając za towarzyszy jedynie notes i pióro. Wszystko się jednak zmienia, kiedy do jej celi zostaje dokwaterowany Adam. Dziewczyna uświadamia sobie, że go zna... Okazuje się, że Warner, sadystyczny dowódca, chce ją wykorzystać do realizacji swoich planów jako śmiercionośną broń. Pragnie zatrzeć w niej człowieczeństwo, a jednocześnie nie rozumie, dlaczego dziewczyna 'marnuje swój potencjał'. Jaką rolę odgrywa w tym wszystkim Adam? Jakie wybory podejmie Julia?

Język. Język. Język. Ta książka jest pisana wprost niesamowitym językiem. Urywanym, poetycznym, metaforycznym. Słowa dosłownie spija się z kartek, wywołują one uderzenia gorąca, poruszają czułe struny w sercu, kradną tlen z płuc. Usidlają. Czułam się jak ptak na uwięzi, a uwięzią była ta książka. Jeszcze nigdy nie spotkałam się z autorką, która potrafiłaby tak bawić się słowami, zestawiać je tak lekko, a jednocześnie tak dosadnie. Każda litera to każda emocja wyrwana z mojego serca. Tego po prostu nie da się opisać. Jeszcze nigdy się tak nie czułam.

Julia jest bohaterką, którą bardzo polubiłam, tak samo zresztą jak i Adam. Para ta jest jedną z moich najukochańszych par. Ich miłość jest realna, prawdziwa, wzruszająca, namacalna. Ich miłość jest ostatnią dobrą rzeczą na świecie zniszczonym przez człowieka. Bardzo podobało mi się to, iż pani Tahereh Mafi bardzo dokładnie przedstawiła nam Julię, poznaliśmy tę dziewczynę bardzo dobrze, tak jak gdyby była naszą najlepszą przyjaciółkę. Dziewczyna, obdarzona śmiertelnym dotykiem, która tak naprawdę jest krucha, delikatna i po prostu pragnie kogoś DOTKNĄĆ. Tak zwyczajnie, po ludzku. Uosabia każdego z nas tęskniącego za ciepłem drugiego człowieka. Bo czy potrafimy to sobie wyobrazić? Przez prawie rok nie odezwać się do nikogo ani słowem, ponieważ wszyscy się nas boją? Przez całe życie nie móc nikogo dotknąć, bo nasz dotyk zabija? Wprost nie potrafimy sobie tego wyobrazić, ponieważ drugi człowiek jest nieodłączną częścią naszego świata, nas samych. Tęsknota Julii za zwykłym dotykiem jest więc ogromna. Czujemy jej emocje, współczujemy jej. Budzi w nas uczucia. A to w książkach jest najważniejsze.

Śmiem się pokusić o stwierdzenie, że kto nie przeczyta tej książki, będzie o coś uboższy. Naprawdę. Książka, wypełniona metaforami, sama w sobie jest jedną, wielką metaforą. Czego? Odpowiedzi jest wiele, lecz moim zdaniem po prostu życia. Naszych bólów, tęsknot i pragnień. Dziewczyna odsunięta na margines społeczeństwa ma w sobie wprost morze ludzkich uczuć. Choć przez 'prawdziwych' ludzi jest traktowana nieludzko, ona, 'potwór', jest jedną z najwspanialszych dziewczyn, jakie kiedykolwiek poznałam. Nie potrafię wyjść z podziwu. Tę książkę trzeba przeczytać. Po prostu trzeba.

Książka została przeze mnie zakupiona pod wpływem impulsu. Owszem, pragnęłam postawić ją na swojej półce, ale nie spodziewałam się po niej niczego ponad "bardzo dobra". Musiałam po prostu kupić podręcznik do informatyki i rzuciła mi się w oczy na jednej z półek. Jeśli chodzi o książki nie mam zbyt silnej woli, więc po prostu chwyciłam ją i kupiłam. Nie przypuszczałam, że...