Tak sobie myślę...

Fantastyczne przemyślenia jednego z ostatnich wielkich polskich aktorów, ubrane w piękny język i upajające każdym kolejnym słowem. Niezwykle celne spostrzeżenia, uderzające w sedno polskiej mentalności, niewiele osób ma legitymację do wytykania błędów i słabości polskiego piekiełka w taki sposób, w jaki czyni to pan Jerzy.

Rzecz jasna wszystko to w dobrej wierze, Autorowi daleko od przeciętnego marudera. Z jednej strony trudno nie dziwić się Autorowi, który wielką troską otacza przede wszystkim polski teatr i całe związane z nim środowisko. Jego spostrzeżenie nie dotyczą tylko tego, a dystans, jaki nabiera do wielu spraw wynikający z jego charakteru i przede wszystkim choroby, może dać nam, młodszym i nie tylko, wiele do myślenia. Z drugiej zaś strony trudno odmówić Autorowi pewnych belfrowskich zachowań, które przede wszystkim objawiają się w udzielaniu rad czy wręcz pouczaniu wywoływanych osób. Owszem, może zdenerwować, ale mało już kto pamięta, że pewne przywileje wynikają m.in. z wieku, doświadczenia, charyzmy i autorytetu, jaki dana osoba posiada.

Gdyby nie daty i miejsca, trudno byłoby się połapać, że pan Jerzy choruje na poważną chorobę. Sama w sobie nie jest istotą tej książki, lecz raczej to, w jaki sposób przez nią człowiek się zmienia mentalnie. Autor daje piękne świadectwo pokory i cierpliwości, ku pokrzepieniu serc. Radością staje się każdy kolejny przeżyty dzień, a kulminacją tego zdają się być narodziny nowego członka rodziny Stuhrów.

Niewiele pozostało osób w Polsce, które cieszą się tak dużym autorytetem jak Jerzy Stuhr. Śmierć w jego książce przewija się bezustannie, przypominając tym samym, że jest nieodzowną częścią naszego życia i spotka każdego. Cieszmy się więc nim i korzystajmy garściami, a przede wszystkim doceniajmy to, co nam daje, tak jak pokazuje pan Jerzy.