Druga część „Przedksięzycowych” traktuje głównie o zmianach. Zmieniają się Finnen i Kaira (ten pierwszy nieco bardziej dosłownie, lecz to chyba światopoglądowa przemiana Kairy okaże się ważniejsza), a wraz z nimi (lub może zupełnie od nich niezależnie) także całe Lunapolis. Zmienia się także wydźwięk książki – mniej tu opisów świata przedstawionego, choć przecież nie wszystko na jego temat zostało dotychczas powiedziane, więcej jest za to miejsca na ludzi, ich dążenia, plany, dramaty i obsesje. Robi się nieco rewolucyjnie, coraz wyraźniej widać spisek zawiązany przez osoby, które nie do końca są tym, kim wydają się być.

Już w pierwszej części mieliśmy okazję obserwować zdarzenia z perspektywy różnych postaci, teraz takie przeskoki zdarzają się jeszcze częściej, a samych bohaterów ważnych dla fabuły robi się coraz więcej. Z jednej strony nadaje to narracji dynamizmu, a czytelnika wprost porywa w wir wydarzeń, z drugiej czasem zmusza do przewertowania książki w celu upewnienia się, gdzie poprzednio była przywołana aktualnie postać i co robiła. Więcej jednak w tym pozornym nadmiarze plusów niż minusów, gdyż taka mnogość bohaterów pozwala w bardziej kompleksowy sposób pokazać, co się dzieje w i z Lunapolis. Trudno przecież, by jeden protagonista czy nawet ich para byli wszędzie, gdzie rozgrywa się coś interesującego, często w wielu miejscach na raz.

A jest co obserwować. Oprócz Kairy i Finnena poddających się rewolucyjnym zapędom (choć, żeby oddać sprawiedliwość, trzeba nadmienić, że są to zapędy głównie Kairy) jest jeszcze Daniel Pantalekis, któremu wreszcie udaje się uciec z rozpadających się światów i trafić do „właściwego” Lunapolis, gdzie bynajmniej nie jest tak bezpiecznie, jak się spodziewał. Jest tajemniczy i cokolwiek apodyktyczny ojciec Kairy ze swoimi jeszcze bardziej tajemniczymi zamiarami oraz rodzeństwo dziewczyny, na które czeka los nie do pozazdroszczenia. Jest wreszcie cała gama innych uwikłanych w tę wielowątkową opowieść postaci – stara policjantka i jej niezbyt błyskotliwy partner, zgraja młodocianych naprawiaczy świata, pewna zbyt szybko dorastająca, nieszczęśliwa dziewczynka, pewien mężczyzna potępiający rozpustne życie mieszkańców Lunapolis i w zaskakującym tempie zyskujący w ten sposób popularność... I wszyscy oni, a także kilku innych, stają się uczestnikami wydarzeń, których najzwyczajniej w świecie nie da się streścić w kilku zdaniach.

Jest i Lunapolis, nadal obecne niczym żywa istota, mające wymierny wpływ na swych mieszkańców i ukazujące coraz mroczniejsze oblicza. Drugą część „Przedksiężycowych” charakteryzuje wyraźnie cięższa atmosfera, niż miało to miejsce w przypadku pierwszej. Stwierdzenie, że trup ściele się gęsto będzie może nadużyciem (a może wcale nie, biorąc pod uwagę warunki panujące w odrzuconych światach), ale kilka śmierci się tu przydarza i są one przejmujące w sposób daleki od uciekania się do tanich sztuczek wymierzonych w czytelnika i wykalkulowanych na określoną, prostą reakcję. Lekturze towarzyszą  różnorodne, wymykające się zwięzłemu opisowi i jednosłownej definicji emocje. Wywołanie u czytelnika tego typu odczuć nie jest wyczynem prostym i znamionuje pisarza o specyficznej wrażliwości oraz godnej podziwu umiejętności operowania słowem.

Opisy nadal są malownicze i sugestywne, bohaterowie złożeni, konsekwentni i naturalni w swych zachowaniach oraz wypowiedziach. I nadal nie wiadomo, dokąd dokładnie ta opowieść zmierza, jaki będzie jej finał i co wydarzy się po drodze. Wszystko rozstrzygnie się w części trzeciej, po którą chyba każdy, kogo świat „Przedksiężycowych” urzekł, sięgnie z ambiwalentnymi odczuciami – ogromną ciekawością, ale i smutkiem, że już niedługo trzeba będzie Lunapolis opuścić.

Agata Rugor