François Mauriac był francuskim pisarzem i laureatem literackiej Nagrody Nobla w 1952 roku, którą otrzymał za „głęboką przejrzystość duchową i siłę artystyczną, którą ukazuje w swoich powieściach dramat ludzkiego życia”.
Czas fabuły to początek XX wieku.

Pierwszym moim wrażeniem o książce było: „Jak świetnie mi się ją czyta!”. Płynność i elokwencja słów na kartach powieści powodują niebywałą przyjemność idącą z zapoznawania się z tytułową bohaterką. Narratorem w powieści jest kilkunastoletni Ludwik, wychowanek Brygidy Pian, jego macochy. Ona właśnie jest faryzeuszką, czyli według definicji słownikowej – osobą fałszywą w swej pobożności, obłudną, zakłamaną i jednocześnie zadufaną sobie. Dorastający Ludwik opowiada historię nie tylko swoją i macochy, ale również swej siostry Marceliny i przyjaciela Jana, z których każdy ma trudne relacje z główną bohaterką. Przez karty powieści przewija się jeszcze kilka ciekawych osób, ale co najważniejsze: każda z nich jest odmalowania barwnie i dokładnie. Właśnie sposób przedstawiania bohaterów uwiódł mnie u Mauriaca najbardziej. Można „Faryzeuszkę” śmiało określić powieścią psychologiczną, a takie lubię najbardziej. Książki, które niezwykle dokładnie, wnikliwie i głęboko opisują lub pokazują cechy charakterów wyrazistych postaci, a których jednak jednoznaczne określenie nie jest łatwe. Tak jest głównie z panią Brygidą, która pomimo innych powodów niż miłość do Boga i bliźnich, spełnia dobre uczynki, to jednak w wyniku tego zachowania wspiera niejedną biedną istotę. Możliwość rozwikłania przez czytelnika zagadki złożoności cech każdego z bohaterów jest wielkim plusem powieści.

Jestem „Faryzeuszką” zachwycona. Jest to książka napisana przez człowieka niezwykle inteligentnego i wprawnie władającego piórem. Wielka szkoda, że François Mauriac nie jest szeroko znany w Polsce. Warto sięgnąć po jego powieść. Polecam.

François Mauriac był francuskim pisarzem i laureatem literackiej Nagrody Nobla w 1952 roku, którą otrzymał za „głęboką przejrzystość duchową i siłę artystyczną, którą ukazuje w swoich powieściach dramat ludzkiego życia”.
Czas fabuły to początek XX wieku.

Pierwszym moim wrażeniem o książce było: „Jak świetnie mi się ją czyta!”. Płynność i elokwencja słów na kartach powieści...

Świetne studium różnorakich ludzkich osobowości. Napisana w bardzo pięknym stylu, charakterystycznym dla Mauriaca, klasa sama w sobie.

Świetne studium różnorakich ludzkich osobowości. Napisana w bardzo pięknym stylu, charakterystycznym dla Mauriaca, klasa sama w sobie.