Chrześcijaństwo,wiara powinna być źródłem radości i miłości.Nie powinniśmy się wstydzić,że wierzymy w Pana Boga.Książka zawiera wypowiedzi znanych osób na temat ich życia duchowego,czytało mi się z wielką przyjemnością. Traumatyczne przeżycia powodują,że wracamy na ,,właściwą ścieżkę". Ja sama kilka lat wcześniej błądziłam,poszukując samej siebie.Żyłam w grzechu konkubinatu. Dwa lata temu dostałam ,,kubeł zimnej wody na głowę", odwarstwiła mi się siatkówka w oku prawym,do tego z olbrzymim przedarciem(dziura w oku). Liczyły się godziny,operację w znieczuleniu ogólnym miałam mieć następnego dnia. Szanse,że będę widzieć tym okiem po zabiegu były 50%. Siedziałam na łóżku szpitalnym w swoich ciuchach,mój chłopak pojechał po niezbędne rzeczy. Płakałam,ponieważ wcześniej nie miałam operacji pod narkozą,nie wiedziałam czy wogóle się obudzę. Rodzicom zamierzałam powiedzieć dopiero po operacji,sami mieli własne problemy zdrowotne. Targana emocjami,patrzyłam przez okno. Myślałam,że za chwilę serce pęknie mi z żalu. Po chwili usłyszałam w sali dzwonek,przyszedł ksiądz na popołudniowy obchód. Początkowo nie chciałam się wyspowiadać,jednak duchowny spojrzał mi w oczy i ponowił próbę. Wyznałam swoje grzechy,dostałam namaszczenie i obrazek z modlitwami. Czułam się lżejsza,przestałam płakać. Złe myśli odeszły.Ogarnęła mnie fala spokoju,nawet w nocy byłam spokojna,mimo,że do sąsiedniego łóżka dziewczyny zaglądały pielęgniarki praktycznie co godzinę. Rano idąc na operację,nie bałam się. Modlitwa mi pomogła,przed samym wejściem na blok powiedziałam: Panie Jezu,wiem,że Ty jesteś ze mną. Tobie powierzam moje życie." Po tym wydarzeniu przeszłam jeszcze dwie operacje oka prawego,w między czasie zmieniłam swoje podejście do wiary. Zaczęłam uczęszczać na spotkania duszpasterstwa,gdzie po mszy świętej czytało się Pismo Święte i omawiało. Ksiądz prowadzący nie przypadł mi do gustu,dlatego zmieniłam wspólnotę. W obecnej czuję się bardzo dobrze,panuje przyjazna atmosfera. Ludzie są życzliwi,potrafią rozbawić jak również prowadząca siostra zakonna:-) Po tych spotkaniach biblijnych czuję przypływ pozytywnej energii:). Wracając do książki Pana Kaliszuka,uważam,że jest to pozycja,którą każdy powinien przeczytać.

Chrześcijaństwo,wiara powinna być źródłem radości i miłości.Nie powinniśmy się wstydzić,że wierzymy w Pana Boga.Książka zawiera wypowiedzi znanych osób na temat ich życia duchowego,czytało mi się z wielką przyjemnością. Traumatyczne przeżycia powodują,że wracamy na ,,właściwą ścieżkę". Ja sama kilka lat wcześniej błądziłam,poszukując samej siebie.Żyłam w grzechu...