Bardzo pozytywne zaskoczenie. Tym bardziej, że nie sądziłam by ta książka tak przypadła mi do gustu. Choć irytacji też niestety nie zabrakło... ;)

Minus to przedstawienie realiów carskiej Rosji. Może nigdy nie byłam dobra z historii, ale ta powieść niemożebnie wręcz przypominała mi coś zupełnie innego, mogłabym to w dwóch słowach określić jako „Carska Ameryka”
Czyli nazwy i powiedzmy jakieś tam fakty dotyczące cara się zgadzają, ale w zachowaniu, czynach, słowach i ogólnie mentalności bohaterów coś mnie strasznie uwierało, czasami dochodziłam do wniosku , że to wszystko to jeden wielki absurd i co ta kobieta w ogóle myślała, żeby osadzać akcję w XIX wiecznej Rosji?
Ale jak już mówiłam, ja się nie znam, być może w roku 1888 było normalne, że młode księżniczki ganiały z książętami po lasach bez żadnego skandalu, a ich ojcowie nie mieli praktycznie nic do powiedzenia w kwestii ich zaręczyn, nawet jeśli byli to bardzo kochający ojcowie; może nie było nic dziwnego, że wielka arystokracja i ich służba byli praktycznie na przyjacielskiej stopie, a między carem i resztą społeczeństwa nie było prawie żadnego dystansu. I wszystko było takie sielskie, piękne i łagodne. Całowanie po kątach i bieganie po mieście bez przyzwoitki? Może mylą mi się czasy, może to było normalne, ktoś mi odpowie?
Bądź co bądź amerykańskość tej książki mnie nieustannie dobijała. Aczkolwiek dzięki temu mamy wiele ciekawych scen, więc nie mogę aż tak bardzo narzekać :D

Na plus zaliczę więc akcję, która była tu w bardzo przyjemnej proporcji do reszty opowieści i do tego wciągająca. Podobał mi się urokliwy klimat powieści, który był dla mnie dużą niespodzianką, bo miałam zupełnie inne oczekiwania w tym względzie, a tu nieraz było nawet bardzo romantycznie, te wszystkie bale, księżniczki, książęta, piękne suknie, zamki… No ładne to było, co zrobić :) Dość ciekawie przedstawiono świat w którym jest magia, niby jest, ale się o tym nie mówi, krąży tylko mnóstwo plotek, nic nie jest do końca pewne, koleżanki uprawiają czarną magie, ale czy to prawda czy tylko zabawa? Żona cara to królowa jasnych faerie, a żona brata cara to królowa mrocznych elfów, ale czy naprawdę, czy tylko z nazwy? Im dalej w las tym więcej dowodów, że jednak to wszystko prawda i powieść w dużej mierze kręci się wokół odkrywania przejawów magii wokół cara, ale odkrywanie któremu zawsze towarzyszy jakieś znaczne wydarzenie, a od kiedy zaczynają ginąć młodzi oficerowie, tych wydarzeń jest coraz więcej i to niestety nie najpomyślniejszych.
Bohaterka powieści to interesująca postać, która nie irytuje, miło się czyta o jej lekarskich ambicjach, o nowych doświadczeniach w kwestiach uczuciowych. Watek miłosny nie przyćmiewa reszty, ale czai się gdzieś w tyle przez dużą część powieści. Istotnym wątkiem akcji są niechciane zaręczyny Katii, do których zmusza się ze względów bezpieczeństwa, dlatego sytuacji damsko męskich jest dużo, choć nie koniecznie miłych dla bohaterki.

Ogólnie mówiąc, książkę czyta się bardzo przyjemnie, jest raczej z rodzaju tych grzecznych ale nie nudnych, trudno się od niej oderwać, nie ma takiego poczucia tandety, może tylko niedopracowania kwestii, na które wcześniej się żaliłam. Szału nie ma ale jest miło jak choćby przy Żelaznym królu. I jeszcze trochę kojarzyło mi się z Hex Hall, ale to może tylko dlatego, że moje myśli ostatnio wciąż krążą wokół tej serii.

Na koniec : polecam! :D Ja bardzo się wciągnęłam i już czekam na część kolejną ;)

Bardzo pozytywne zaskoczenie. Tym bardziej, że nie sądziłam by ta książka tak przypadła mi do gustu. Choć irytacji też niestety nie zabrakło... ;)

Minus to przedstawienie realiów carskiej Rosji. Może nigdy nie byłam dobra z historii, ale ta powieść niemożebnie wręcz przypominała mi coś zupełnie innego, mogłabym to w dwóch słowach określić jako „Carska Ameryka”
Czyli nazwy...