„A w sztuce retrospekcja to cała wiedza o człowieku…”

Czy tylko w sztuce? Z całą pewnością nie! Retrospekcja w życiu odgrywa równie ważną rolę jak w sztuce, o czym można się przekonać podczas lektury „Dwóch ścieżek czasu”.

Akcja powieści rozgrywa się 27 lat po wojnie. A mimo upływu tak wielu lat w sercu głównej bohaterki, Zofii, pozostają niezabliźnione rany związane z traumatycznymi przeżyciami z młodości.
Owiane mgłą wspomnienia powracają ze zdwojoną siłą, gdy do Polski przybywa Włoch, Renato Finecci, syn Luciana, który w czasie wojny przebywał na terenie Polski i przez jakiś czas ukrywał się w leśniczówce w Olszance. Tam właśnie poznał młodziutką Zofię, żonę lekarza Andrzeja Zawistowskiego…
Leśniczówka miała być dla tego świeżo upieczonego małżeństwa bezpiecznym schronieniem, to do niej uciekli z rodzinnego miasta. Nie spodziewali się jednak, jak wiele trudnych przeżyć przyniesie im pobyt w Olszance, jak wiele różnych osób przewinie się przez ich skromne progi, czasami przynosząc ratunek, a czasami łzy, ból i cierpienie…

Teraz Zofia musi ponownie zmierzyć się z przeszłością, chce bowiem pokazać młodemu Włochowi miejsca, w których przebywał jego ojciec.
A dzięki tej podróży odkryje tajemnicę sprzed wielu lat…

Zatem zachęcam do lektury!

„A w sztuce retrospekcja to cała wiedza o człowieku…”

Czy tylko w sztuce? Z całą pewnością nie! Retrospekcja w życiu odgrywa równie ważną rolę jak w sztuce, o czym można się przekonać podczas lektury „Dwóch ścieżek czasu”.

Akcja powieści rozgrywa się 27 lat po wojnie. A mimo upływu tak wielu lat w sercu głównej bohaterki, Zofii, pozostają niezabliźnione rany związane z...