Media co rusz trąbią o mającym niebawem nadejść końcu świata. Co chwilę słyszy się o TEJ, magicznej dacie, która będzie początkiem końca wszystkiego. Ile takich newsów już było? Czy ktoś jest w stanie to zliczyć? Wątpię! Ale co, jeśli w końcu nadejdzie taki dzień? Może nie tyle koniec świata, co nadejście nowej epoki w miejsce starej. Możesz być tego świadkiem choćby jutro, więc niech nie dziwi Cię auto, które nie chce odpalić, choć wczoraj odebrałeś je od mechanika; telefon, który się nie włącza, mimo że przed chwilą skończyłeś go ładować. A jeśli po wyjściu z domu nadepniesz na coś o dziwnym kształcie i usłyszysz chrzęst miażdżonych kości, jednocześnie spostrzegając wokół całe morze martwych ptaków, wiedz, że TO już się zaczęło…

Choć życie Alex, siedemnastoletniej bohaterki książki Ilsy J. Bick pt. „Prochy”, miało niebawem zgasnąć z powodu ciężkiej choroby, to nie spodziewała się ona, że początek jego końca zbiegnie się z ostatnimi, być może, chwilami bytu całej ludzkości. W trakcie żmudnej
i długiej wyprawy, jaką sobie zaplanowała, niebo nagle rozświetla oślepiający błysk, a ptaki padają na ziemię niczym rażone piorunem. Po chwili okazuje się, że również inne zwierzęta zachowują się dziwnie, wpadają na siebie zupełnie nic nie widząc i martwe spadają ze skarp. Wszystkie urządzenia elektroniczne przestają działać, jedynym środkiem lokomocji są własne nogi i zdaje się, że w promieniu wielu kilometrów nie ma żywego ducha prócz Alex
i jej młodej towarzyszki Ellie, którą poznała zupełnie przypadkowo na chwilę przed wielkim rozbłyskiem. Szybko okazuje się, że jednak nie są same – oto w trakcie poszukiwań oznak jakiejkolwiek formy życia ich oczom ukazuje się zatrważający widok grupki dzikich ludzi oddających się kanibalistycznym praktykom. Nic więc dziwnego, że gdy na swojej drodze napotykają Toma (bardzo młodego żołnierza związanego zawodowo
z Afganistanem) nie opuszcza ich początkowo skrajna podejrzliwość i brak zaufania. Okazuje się jednak, że jest on nie tylko jednym z „normalnych” ludzi, jacy pozostali przy życiu, ale także bardzo cennym towarzyszem próby okiełznania nowego, dzikiego świata…

Jak bardzo dziki jest to świat? Rozpoczynając tę lekturę, nie spodziewałam się, że aż tak. Niby opis na tyle okładki sugerował, że historia zapisana na kartach tej powieści może być okrutna, jednak z zaskoczeniem przyjęłam tak częste opisy brutalnych napadów, aktów kanibalizmu, agresji wobec zwierząt czy morderstw. Przyznam szczerze, że z lekka byłam zdziwiona grupą docelową książki, którą jest młodzież. Nie jestem przekonana, by dobrym pomysłem było karmienie młodych ludzi taką ilością agresji i taką liczbą ostrych scen; wydaje mi się, że to zbyt mocna pozycja dla młodzieży poniżej szesnastego roku życia. Niektóre wątki są opisywane z precyzją godną wyjątkowo mocnych horrorów, zatem drodzy czytelnicy, zastanówcie się przed lekturą, czy na pewno macie na to wszystko chęci i siły…
Plusy powieści? To bez wątpienia fantastycznie poprowadzona akcja, w której nie ma przestojów i nie da się nudzić, a niemal każdy rozdział jest zwieńczony suspensem, wynikiem czego z trudem można oderwać się od tego tytułu.

Ilsa J. Bick z tematu starego jak świat i przerobionego przez innych pisarzy na wszelkie możliwe sposoby stworzyła całkiem dobrą opowieść o mrocznej wizji naszej cywilizacji. Nie zabrakło w niej elementów związanych z dojrzewaniem młodego człowieka, czyli lęków, wewnętrznej walki skrajnych emocji, jak i pierwszej młodzieńczej miłości. Słowem, jest wszystko to, czym nastolatek może się zainteresować, jednak ze zbyt dużą dawką brutalnych scen, dlatego „Prochy” polecam raczej starszej młodzieży.

Ewa Szczepańska