Karen Blixen czerpie pełnymi garściami ze spuścizny największych literatów i z prawdziwą lubością oraz z niesamowitym kunsztem przedstawia nam swych heroicznych bohaterów, którzy z hukiem spadają z piedestałów w odmęty trywialnej ziemskiej egzystencji.

Postaci są żywe i wielowymiarowe, a poruszane zagadnienia inspirujące i niebanalne. Sama autorka pozostaje natomiast dyskretna i wycofana. Jakby nie chciała przeszkadzać w czytelniczym zatapianiu się w świat wielkich dam i niezrównanych kawalerów, których na próżno szukać w dziełach innych współczesnych pisarzy.

Piękna i dziwna to książka.

Wciągająca, wymagająca skupienia i dająca więcej pytań niż odpowiedzi.

Karen Blixen czerpie pełnymi garściami ze spuścizny największych literatów i z prawdziwą lubością oraz z niesamowitym kunsztem przedstawia nam swych heroicznych bohaterów, którzy z hukiem spadają z piedestałów w odmęty trywialnej ziemskiej egzystencji.

Postaci są żywe i wielowymiarowe, a poruszane zagadnienia inspirujące i niebanalne. Sama autorka pozostaje natomiast...

Gdy czytam opowiadania Blixen w ogrodzie Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego czuję, jakbym była wśród tych jaworów i strumieni, nad którymi kochankowie dzielą się opowieściami. Wpatruję się w ciemnozielone i przejrzałe liście z pomponami beżowych nosków, w żółtawe drzewa zwiastujące jesień, w armię białych, siwych kłosów na czubku szuwar, mędrców kładących się pod mocnymi zrywami wiatru, który porwał i cisnął niegdyś w wodę notatkami mojej przyjaciółki upominając się o uwagę i refleksję. Więcej na: http://mowaprosta.blogspot.com/

Gdy czytam opowiadania Blixen w ogrodzie Biblioteki Uniwersytetu Warszawskiego czuję, jakbym była wśród tych jaworów i strumieni, nad którymi kochankowie dzielą się opowieściami. Wpatruję się w ciemnozielone i przejrzałe liście z pomponami beżowych nosków, w żółtawe drzewa zwiastujące jesień, w armię białych, siwych kłosów na czubku szuwar, mędrców kładących się pod mocnymi...

Nie jest to moja ulubiona pozycja Karen Blixen, ale przebrnęłam. Wydaje mi się, że jest pisana jakby na ilość, a nie na jakość.

Nie jest to moja ulubiona pozycja Karen Blixen, ale przebrnęłam. Wydaje mi się, że jest pisana jakby na ilość, a nie na jakość.