„451° Fahrenheita” to jedna z tych książek, o której mam wrażenie napisano już wszystko. Ja, podobnie jak większość mieszkańców naszego kraju, najpierw trafiłem na film doskonałego, a w moim prywatnym mniemaniu najlepszego reżysera francuskiej nowej fali – Francoisa Truffauta. I tenże film właśnie spodobał mi się tak bardzo, że mimo upływających lat i poznania tysiąca nowych historii czy to rzeczywistych, czy literackich, czy wreszcie filmowych, dalej losy Guya Montaga i jego żony drążyły mnie od środka, nie pozwalały o sobie zapomnieć. I nawet nie chodzi już o to, na co wszyscy zwracają uwagę – na palenie książek. Bo pewnie jednakowo mogli palić i inne przedmioty – maskotki, pozwalające nam pamiętać o dzieciństwie, obrączki, jako symbole naszego dorosłego życia, czy chociażby ludzi, jako powrót do tego, co już było. Wcale nie te płonące stosy książek mnie tak przyciągnęły. To wizja zatracenia, którą najpierw Bradbury opisał, a później Truffaut sfilmował, dręczyła moje myśli od lat. Tak więc nie mogąc zapomnieć o dziele filmowym, sięgnąłem po książkę, która jak się okazuje nie tylko film w swojej jakości doścignęła, ale wręcz zostawiła w pokonanym polu. Bradbury jeszcze mocniej akcentuje to ludzkie wyzerowanie z uczuć, ten ciągły pęd do bycia szczęśliwym, do szukania nirwany w czymś, co z założenia może być tylko narzędziem kiczu. Przerysowuje on przedstawiony świat do granic absurdu – mówiące ściany, strażacy palący domy, mechaniczne psy. Absurdu, który w swojej istocie nigdy nie mógł się zdarzyć. I to, co kiedyś było zwykłym surrealizmem, aktualnie staje się realnym zagrożeniem. Ludzie zaczynają działać jak marionetki Bradburego, wracają do domu i gadają do show telewizyjnego, jak już po książkę sięgną to można mieć pewność, że nie po to, aby pomyśleć, ale po to aby zapoznać się z nowymi pomysłami na uśmiercenie ludzkości. A ja tak czytając „451° Fahrenheita” zastanawiałem się gdzie jest granica ludzkiej głupoty. Czy już ją osiągnęliśmy, czy dojdziemy do tego, co ponad pół wieku temu Bradbury pewnie z lekkim przekąsem napisał. I czy ja chcę być częścią tego świata?
„451° Fahrenheita” to książka, która przeraża, nad którą nie można przejść obojętnie. Bradbury przy użyciu stosunkowo prostego języka, bez zbędnego filozofowania i dbałości o szczegóły, przytłacza nas swoją wizji, tak bardzo w obecnych czasach osiągalną. To też książka, gdzie bez problemu odnaleźć można kilka pięknych fraz, doskonale odnoszących się do naszego życia. Gdyby każdy człowiek ją przeczytał i pomyślał o treści, być można świat byłby lepszy. A może poszłoby to w drugą stronę? Kto wie… Dla mnie jest to jedna z najciekawszych, najlepszych wizji apokaliptycznej przyszłości jakie stworzono. Gorąco polecam.

„451° Fahrenheita” to jedna z tych książek, o której mam wrażenie napisano już wszystko. Ja, podobnie jak większość mieszkańców naszego kraju, najpierw trafiłem na film doskonałego, a w moim prywatnym mniemaniu najlepszego reżysera francuskiej nowej fali – Francoisa Truffauta. I tenże film właśnie spodobał mi się tak bardzo, że mimo upływających lat i poznania tysiąca...