W przeciwieństwie do wielu opinii, według których błędem było wprowadzenie "Ferdydurke" do kanonu lektur, ja jestem bardzo wdzięczny tej decyzji. Dzieje się tak z bardzo prostego powodu - gdyby nie ten "przymus", to nakierowanie na to dzieło prawdopodobnie nigdy bym ani po nie, ani po inne książki Gombrowicza nie sięgnął.
Nie ukrywam, że znając ogólnie panujące nastawienie do "Ferdydurke" określające tę książkę jako nudną i bezsensowną byłem do niej uprzedzony. Tym bardziej cieszę się, że Gombrowicz swymi słowami do mnie trafił. W niepowtarzalny sposób połączył on w tej książce wiele różniących się stylów w tym również własne rozważania przedstawione w iście felietonistycznym stylu. Nie jest to książka łatwa, nie jest to pozycja idealna do poczytania "do poduszki" albo wtedy, gdy mamy chwilę wolnego czasu. "Ferdydurke" potrzebuje skupienia i refleksji, bo nie tylko pobudza ono wyobraźnie, ale przede wszystkim rozważania filozoficzno-moralne. Możliwe, że nie jest to pozycja dla każdego, ale moim zdaniem dobrze jest dać jej szansę. Jeśli pochylimy się nad nią, przedrzemy przez zaskakującą formę i zrozumiemy na czym polega specyficzne gombrowiczowanie to czeka nas przygoda, jakiej nie zapewni nam żadne inne dzieło. Przygoda z naszymi własnymi poglądami, przekonaniami i zachowaniami.

W przeciwieństwie do wielu opinii, według których błędem było wprowadzenie "Ferdydurke" do kanonu lektur, ja jestem bardzo wdzięczny tej decyzji. Dzieje się tak z bardzo prostego powodu - gdyby nie ten "przymus", to nakierowanie na to dzieło prawdopodobnie nigdy bym ani po nie, ani po inne książki Gombrowicza nie sięgnął.
Nie ukrywam, że znając ogólnie panujące nastawienie...