Sięgnęłam po tę książkę, by poznać ją przed zobaczeniem adaptacji w reż. Smarzowskiego (na którą czekam z niecierpliwością).
Po lekturze tylko zaostrzył mi się apetyt i już oczyma wyobraźni widziałam niektóre filmowe sceny...

Powieść ma typowy dla Pilcha klimat i język. Dużo tu ironii, groteski, czarnego humoru, sprzeczności i hiperboli. Świat, mimo że rzeczywisty i jak najbardziej realny, pokazany jest w krzywym zwierciadle, w którym liryzm łączy się z dosadnością, a poetyckie porównania przeplatają się z wulgaryzmami.
Długie, niemal barokowe, wielokrotnie złożone zdania stanowią odrębny smaczek.

Fabuła momentami przypomina pijacki sen (a może nim bywa?). I śmieszno, i straszno - chce się powiedzieć, śledząc perypetie narratora i jego znajomych z odwyku. Nie brak wśród nich ludzi inteligentnych, wykształconych, wrażliwych, co potwierdza prawdę, że w alkoholizm popaść może każdy. Sam bohater jest człowiekiem światłym, elokwentnym, wszechstronnym i błyskotliwym. W pijackim amoku potrafi jednak zniżyć się do poziomu instynktownie zachowującego się zwierzęcia (chociaż tego typu określenie nie jest zbyt trafne - wszak zwierzaki się nie upijają).

Oprócz studium alkoholizmu mamy tu obraz współczesnej Warszawy i różnych środowisk zawodowych oraz społecznych.
Całość czyta się szybko, raz z uśmiechem, raz z niemal filozoficzną zadumą.

Sięgnęłam po tę książkę, by poznać ją przed zobaczeniem adaptacji w reż. Smarzowskiego (na którą czekam z niecierpliwością).
Po lekturze tylko zaostrzył mi się apetyt i już oczyma wyobraźni widziałam niektóre filmowe sceny...

Powieść ma typowy dla Pilcha klimat i język. Dużo tu ironii, groteski, czarnego humoru, sprzeczności i hiperboli. Świat, mimo że rzeczywisty i jak...