"Ogniem i mieczem" to ta część "Trylogii" Sienkiewicza, która budzi moje największe emocje. I sentyment. Sentyment jak najbardziej zrozumiały, jako że dziadkowie ze strony mojej mamy pochodzili z Kresów i zanim odeszli, zdążyli zaszczepić we mnie tęsknotę, nostalgię i pamięć o utraconych, rodzinnych stronach. Nigdy nie miałem jak dotąd okazji odwiedzić tamtych miejsc (niestety), ale "Ogniem i mieczem" przypomina mi opowieści dziadków jak żadna inna książka napisana przez jakiegokolwiek polskiego autora. Dzikie stepy, wiatr we włosach, dawne grody, twierdze, dwory, wsie, tłumy szlachty i Kozaków zwartych w śmiertelnym boju - oto esencja "Ogniem i mieczem". Sienkiewicz napisał wspaniałą rzecz. To wszystko niesamowicie działa na wyobraźnię. Ponadto autor świetnie scharakteryzował realia Rzeczypospolitej, postawę i wady szlachty (choć mógł chyba trochę bardziej je zganić, ale chwała Mu i za tę krytykę, która znalazła się na kartach powieści), a także przepięknie odmalował obraz prawdziwego patriotyzmu, który wraz z pochwałą odwagi i męstwa winien być uznany za najważniejsze przesłanie tej książki.

Podsumowując: wspaniała lektura. Napisana nie tylko "ku pokrzepieniu serc", które to pokrzepienie było jej najważniejszym zadaniem wobec Polaków w XIX wieku. Według mnie sienkiewiczowska "Trylogia", a "Ogniem i mieczem" w szczególności, mogą - i powinny! - z powodzeniem konkurować z "Panem Tadeuszem" o miano polskiej epopei narodowej. Są bowiem książki, dzięki którym serce Polaka bije mocniej, a "Ogniem i mieczem" jest zdecydowanie jedną z nich.

"Ogniem i mieczem" to ta część "Trylogii" Sienkiewicza, która budzi moje największe emocje. I sentyment. Sentyment jak najbardziej zrozumiały, jako że dziadkowie ze strony mojej mamy pochodzili z Kresów i zanim odeszli, zdążyli zaszczepić we mnie tęsknotę, nostalgię i pamięć o utraconych, rodzinnych stronach. Nigdy nie miałem jak dotąd okazji odwiedzić tamtych miejsc...