Nikogo nie powinno dziwić, że Lucy Maud Montgomery była taka jak wszystkie jej bohaterki. Cechowały ją "intensywność przeżyć, nieposkromiona ciekawość i wrodzona wyobraźnia". Musiała taka być, bez tych cech nigdy nie udałoby jej się stworzyć tak cudownych i zapadających w pamięć, wyjątkowych dziewczęcych postaci, które zachwycają kolejne pokolenia czytelników. Przelała w nie odrobinę własnej duszy.

W jej powieściach znalazły również miejsce przeżycia, uczucia i doświadczenia Maud - od tych tragicznych jak śmierć matki, po dużo mniej znaczące. Najwięcej wątków autobiograficznych zawiera "Emilka z Księżycowego Nowiu", a postać Elżbiety Murray jest łudząco podobna do jej własnej babki.

Maud nie jest jednak wyłącznie radosna, pogodna i kochająca życie. Ukrywa w sobie też uczucia, o których nie wie jej otoczenie: smutek, przygnębienie i poczucie samotności.

Z czasem odnosi coraz większy sukces, jej seria o Ani przynosi jej sławę i pieniądze. Ma to też negatywne skutki: "Jeśli ktoś chce się przekonać, ile jest w ludziach zawiści, złośliwości i zła, nawet w tych, których uważał za przyjaciół, powinien po prostu napisać poczytną książkę lub zrobić coś, czego inni nie potrafią!"

Biografię Montgomery powinna przeczytać każda miłośniczka (lub miłośnik, jeśli tacy też są) jej twórczości. Stanowi ona niezbędne ich uzupełnienie. Kiedy teraz będę czytać jej powieści, wiem już, że za Anią, Emilką i innymi dziewczętami kryje się sama Maud, a ich uczucia są jej uczuciami.

Biografia jest rzetelna, wnikliwa, zawiera fragmenty listów Maud oraz zdjęcia. A przy okazji jest dobrze napisana i łatwo się ją czyta, co nie każdemu biografowi się udaje.

Nikogo nie powinno dziwić, że Lucy Maud Montgomery była taka jak wszystkie jej bohaterki. Cechowały ją "intensywność przeżyć, nieposkromiona ciekawość i wrodzona wyobraźnia". Musiała taka być, bez tych cech nigdy nie udałoby jej się stworzyć tak cudownych i zapadających w pamięć, wyjątkowych dziewczęcych postaci, które zachwycają kolejne pokolenia czytelników. Przelała w...