W trzecim tomie Pana Lodowego Ogrodu Vuko wraz z kompanami podróżuje na lodowym drakkarze zmierzając do Lodowego Ogrodu, gdzie ma nadzieje spotkać jednego z poszukiwanych przez niego naukowców. Natomiast młody Tohimon wraz z towarzyszami trafia do niewoli w ręce okrutnej Lśniącej Rosy. W tej części podróż Vuka jest dosyć spokojna. Nocny Wędrowiec coraz lepiej radzi sobie ze swoimi magicznymi mocami, testując swoje umiejętności czyniącego w czasie podróży. Przygody Filara zaś są zdecydowanie ciekawsze, bardziej niebezpieczne i pokręcone.

Losy bohaterów podobnie jak we wcześniejszy tomach nadal poznajemy na przemiennie, lecz tym razem pod koniec powieści ich drogi w końcu się przecinają. Otrzymujemy również odpowiedzi na pewne pytania. Fabuła w końcu rusza do przodu. Autor przestaje kluczyć i wysyła naszych bohaterów prosto do celu. Kończy się etap, w którym poznajemy historię, świat i jego problemy, to już mamy za sobą czas zacząć planować i działać. Akcja jest wartka, ciągle coś się dzieje pomimo tego, że historia toczy się powoli. Dopiero pod koniec autor przyspiesza przez co wszystko wydaje się nieco poplątane i zrobione na siłę. Dlatego ten tom podoba mi się najmniej. Nie zmienia to faktu, że dobrze mi się czytało tę powieść, a przeżywanie przygód razem z Vuko i Filarem sprawiło wielką przyjemność. Najbardziej podobał mi się wątek samego Lodowego Ogrodu jak również perypetie Tohimona w dolinie Pani Bolesnej.

W trzecim tomie Pana Lodowego Ogrodu Vuko wraz z kompanami podróżuje na lodowym drakkarze zmierzając do Lodowego Ogrodu, gdzie ma nadzieje spotkać jednego z poszukiwanych przez niego naukowców. Natomiast młody Tohimon wraz z towarzyszami trafia do niewoli w ręce okrutnej Lśniącej Rosy. W tej części podróż Vuka jest dosyć spokojna. Nocny Wędrowiec coraz lepiej radzi sobie ze...