Dążenie do władzy opiera się przebiegłości, umiejętności konstruowania zgrabnych sieci intryg oraz kłamstw, podszytych licznymi morderstwami. Posiadanie tych na pozór banalnych umiejętności, może w znaczny sposób przybliżyć królewski tron. „Gra o tron. Powieść graficzna” to komiksowe przedstawienie powieści G.R.R. Martina, w sposób oryginalny i różniący się od jego serialowego odpowiednika. Należy sobie jednak zadać pytanie o cel takiego przedsięwzięcia i czy jest to tak naprawdę potrzebne? Popularność od przesytu dzieli naprawdę cienka linia. Po przeczytaniu publikacji mogę jedynie powiedzieć, że…

Lektura jest wierną adaptacją Martinowskiej wizji świata Westeros. Akcja rozwija się analogicznie i na pierwszy rzut oka widać, że będzie to fantastyczna przygoda pozwalająca spojrzeć na sagę „Pieśni Lodu i Ognia” z zupełnie innej perspektywy. Ilustracje wykonane są z największą starannością, a o stylu głównego rysownika (Tommy’ego Pattersona) można mówić tylko w superlatywach. Umiejętnie prowadzona kreska, z łatwością potrafi uwypuklić emocje głównych bohaterów i naszkicować wielowarstwowy wątek fabularny. Autor odszedł od serialowego przedstawienia głównych bohaterów, serwując nam swoje własne wyobrażenie o danych postaciach. Gdy minie początkowe poruszenie, uświadamiamy sobie, że nowo poznane sylwetki spełniają oczekiwania nawet najbardziej wymagających fanów tej epickiej serii fantasy. Ponadto komiks nie stroni od scen przemocy i nie jest przyjazny cenzurze. Sceny mordu i seksu ukazują się bardzo często, przez co dzieło Daniela Abrahama i Pattersona nie nadaję się dla młodszych czytelników. Doskonałym posunięciem jest również przedstawienie kilku scen, które działy się tylko „w domyśle” książkowego odpowiednika oraz serialowej adaptacji.

Na pochwałę zasługuje również wydawnictwo „Amber”, które zajęło się przeniesieniem powieści na polski rynek czytelniczy. Wspaniałe i dobrze przetłumaczone dialogi w połączeniu z niesamowitą estetyką ilustracyjną, stworzyły okazję do przeżycia czegoś niezwykłego. Czcionka jest wyraźna i rozmiarowo idealna do czerpania uciechy z Westerowskiego życia. Nie można książce zarzucić nic od strony wykonania. Niestety jednak, komiks zapewnia tylko półtoragodzinną zabawę. Przy bardzo wysokiej cenie, jaką musimy wydać na pierwszy wolumin, wydaje się to skandaliczne. Rozsądniej byłoby wydać dwa zeszyty jako jeden tom, wtedy cena byłaby odpowiednia do otrzymanego materiału. A tak, za możliwość zobaczenia pierwszej części powieści w bajkowej formie, czytelnik musi wydać prawie trzysta złotych (adaptacja „Gry o tron” zajmie sześć zeszytów graficznych).

„Powieść graficzna” to książka inna, pomijająca zbędne opisy, jednorazowe postacie i wątki, które mogły nużyć czytelnika w pierwowzorze. Nie ulega wątpliwości, że jest to bardzo dobrze przemyślany i wydany druk. Należy sobie jednak zadać pytanie o cel takiego przedsięwzięcia i czy jest to tak naprawdę potrzebne? Po przeczytaniu publikacji mogę jedynie powiedzieć, że… komiks był bardzo ciekawym i nieschematycznym oderwaniem od rzeczywistości.

Damian Hejmanowski