Powieść faktycznie składa się z dwóch części. Pierwsza to historia wirusa, który potrafi przemienić martwych w nieumarłych. I przyznaję, że zapowiada się to dość ciekawie. Po pierwsze całą fabułę osadzono w czasach „The Old Republic”. To w pewien sposób ułatwiło autorowi sprawę, nie musiał zagłębiać się w EU, tylko korzystał z materiałów, które powstały niejako przy okazji gry. Osadzenie historii w settingu, a nie wymyślanie w nim czegoś na siłę, jest dużo lepsze. Zwłaszcza jak się go umiejętnie wykorzystuje. Dzięki temu poznajemy nową postać, Dartha Scabrousa, który prowadzi swoje badania w jednej z Akademii Sithów. Miejsce nie jest ważne, to w sumie prowincja galaktyki, ale istotne jest to, że są tu Sithowie. To ma nadać całości dodatkowego mroku. Całe badania Scabrousa polegają na znalezieniu artefaktu, który sprawi, że będzie mógł zyskać nieśmiertelność i jeszcze mógł rządzić mu podległymi hordami. Ten pomysł Schreiber przewrotnie wykorzystuje, znając „Szturmowców śmieci” dokładnie wiemy czym się to skończy. W tym momencie pojawiają się prace nad wirusem, a kluczem do nich jest tajemnicza czarna orchidea. hyba każdy domyśla się jak to się kończy. W pewnym momencie dostajemy właściwie remake – bo to chyba najlepsze słowo – „Szturmowców śmierci”.
O ile jeszcze odczucia, co do horroru mogą być subiektywne, o tyle mnie wciąż boli fakt, że powieść jest dość krótka, a przez to nie wykorzystuje potencjału, który sama tworzy. W najgorszym przypadku Schreiber napisze kolejną część, w której ujawni dalsze fragmenty układanki.

Powieść faktycznie składa się z dwóch części. Pierwsza to historia wirusa, który potrafi przemienić martwych w nieumarłych. I przyznaję, że zapowiada się to dość ciekawie. Po pierwsze całą fabułę osadzono w czasach „The Old Republic”. To w pewien sposób ułatwiło autorowi sprawę, nie musiał zagłębiać się w EU, tylko korzystał z materiałów, które powstały niejako przy okazji...