Czego pragnie Maryla? Właściwie tego samego, czego pragnie większość kobiet: wymarzonej pracy, wymarzonego faceta, wymarzonej figury. A co ma? Przyjaciółki, które co krok uświadamiają jej, że jakkolwiek by nie było, to i tak jest lub będzie niedobrze. Oraz Irenę i Kocurka z kotami, czyli rodzinę. Chociaż wiadomo, że z rodziną to najlepiej na zdjęciu...

Maryla jest całkiem zwyczajna. Ma marzenia, miewa nawet ambicje, które, gaszone wielokrotnie, czasem jeszcze próbują się tlić. Ma też pracę, którą w zasadzie lubi, i szefa, którego nie znosi. I ma własne mieszkanie, do którego matka i babcia wchodzą jak do siebie. No, to ostatnie akurat Marylę trochę wyróżnia, ale jakoś ciągle nie może się zdobyć na zmianę zamków.

Tak więc między upierdliwymi telefonami od Kocurka, pracą, do której się notorycznie spóźnia, a zakrapianymi wypadami z Kają i Moniką, Maryla wpada ze skrajnej euforii w skrajny pesymizm. Uprawia jogging, zapisuje się na zajęcia jogi, stosuje dietę, mężczyźni nagle przestają być do życia niezbędni, a i praca nie jest taka zła. Za chwilę jednak znów utyskuje na swoją wagę, na niewdzięcznych facetów, na niespełnione marzenia i w ogóle na zakichany los.

I nie byłoby w tym nic złego, gdyby nie to, że co za dużo, to niezdrowo. Po kilkudziesięciu stronach takiej karuzeli włączyła mi się opcja irytacji i nagle wpadło mi do głowy, że skądś ten nakręcony schemat już znam. I chociaż nie zdradzę moich skojarzeń, żeby nikomu ich nie narzucać, to przyznam, że na dobrą chwilę odebrały mi przyjemność z czytania.

Właściwie lektura „Czego pragnie Maryla” jest jak sama Maryla. Raz górka, raz dołek. Przeplata się tu całkiem przyjemna i zabawna akcja z klasycznymi, rozwalającymi nastrój wstawkami z tanich filmów o miłości, typowymi, przewidywalnymi od pierwszych słów sytuacjami. Szkoda, bo niekiedy czułam się, jakbym płynęła na fali, wiatr rozwiewał mi włosy... i nagle dostawałam w głowę czymś ciężkim i cały klimat szedł w diabły.

Książkę przed zdecydowanym stoczeniem się ratuje bardzo naturalnie wypadający humor głównej bohaterki. Całkiem trafne teksty, w odpowiednich momentach, niewymuszone. To zdecydowana zaleta tej pozycji i dlatego mimo niedociągnięć, jestem gotowa ją polecić. Na lekkie letnie wieczory będzie jak znalazł.

Magdalena Wiśniewska