Mając w pamięci książki „Pewnej zimowej nocy” lub „Ofiara 44”, których akcja rozgrywa się w stalinowskiej Rosji, postanowiłem sprawdzić kunszt pióra, polecanego przez czytelników Sama Estlanda i przeczytać powieść „Oko Czerwonego Cara”, rozpoczynającą cykl zatytułowany „Inspektor Pekkala”.
Lubię powieści, których historie umiejscowione są w tym szczególnym okresie dziejów świata. Tym bardziej, że w pewnym stopniu dotyczą także one samej Polski. Stalinizm i bolszewizm w naszym kraju bowiem odznaczył się ogromnym piętnem i do dziś pozostaje dla wielu nieustannie krwawiącą raną.
Swój pierwszy zgrzyt powieść zaliczyła od razu na samym początku, kiedy dowiedziałem się, że Pekkala, po bodajże dziesięciu latach łagru odznaczał się pełnym białych zębów uśmiechem. Widocznie w tym łagrze zdrowo się odżywiał i zapewne dwa razy (baaa, co najmniej!!) dokładnie szczotkował zęby. No cóż – pomyślałem - może to takie jednorazowe potknięcie autora, który nie poznał dokładnie sytuacji więźniów radzieckich łagrów?
Zagłębiałem się dalej w akcję i nie mogłem pozbyć się wrażenie, że Sam Estland nie miał za bardzo pomysłu na opowiedzenie czytelnikowi jak wyglądało życie radzieckie na początku XX wieku. Całość wydawał mi się zbyt płaska, bohaterowie tacy nijacy, których autor umieścił pośród marnie przygotowanej i byle jak rozstawionej, płaskiej dekoracji. Cały czas miałem bowiem wrażenie, że sceny, które ukazywał pisarz, rozgrywają się jakby w kwadratowym pudełku i przedstawiany przez niego świat jest bardzo ograniczony, a jego bohaterowie są mało wiarygodni.
Autor, tworząc fabułę swej powieści, wielokrotnie podkreślał fenomen spostrzegawczości i samego cyklu szkoleniowego inspektora Pekkali, a na koniec zaserwował czytelnikowi taką bzdurę, że oczy należało wręcz szeroko otworzyć ze zdumienia. Zrozumiałem więc, że car musiał zginąć, skoro jego najważniejszymi i najbardziej oddanymi ludźmi byli „super” agenci o umysłach nastolatków. I pewnie dlatego też towarzysz Stalin, który w tej książce z prawdziwym Stalinem nie miał za bardzo za wiele wspólnego, tak łatwo obalił cara i usidłał inspektora Pekkalę.
Pomyślałem sobie, że nie będę więcej pastwił się nad tą książką. Niech tam, łatwo się ją czyta, rozdziały ma króciutkie i wydrukowane czcionką dla uczniów szkół podstawowych, tych z samego początku edukacji. Zagadka kryminalna, jakaś tam nawet jest, ale mało skomplikowana i nie zawierająca zbyt wielu zwrotów akcji. Tak więc jest krótko, prosto i średnio przyjemnie.

Ocena: 3,5/6 - dodam tę połówkę za to, że to dopiero pierwszy tom, może w drugim będzie już lepiej

Mając w pamięci książki „Pewnej zimowej nocy” lub „Ofiara 44”, których akcja rozgrywa się w stalinowskiej Rosji, postanowiłem sprawdzić kunszt pióra, polecanego przez czytelników Sama Estlanda i przeczytać powieść „Oko Czerwonego Cara”, rozpoczynającą cykl zatytułowany „Inspektor Pekkala”.
Lubię powieści, których historie umiejscowione są w tym szczególnym okresie dziejów...