Kiedy myślę sobie o książkach Igora Newerlego, to coraz wyraźniej widzę, że wiele im zawdzięczam. Pierwszą był "Chłopiec z Salskich Stepów", który wstrząsnął, ale jednocześnie spełnił rolę szczepionki, pozwalającej na lekturę innej lektury obozowej. Potem wyciągnięta z zapadłego kąta biblioteki rodziców "Pamiątka z celulozy" czytana w okresie, gdy termin socrealizm nic mi jeszcze nie mówił, ale za to z wypiekami na policzkach. Ta książka sprawiła, że łatwiej mi było już po latach wielu z jaką taką łagodnością odnosić się do lewicowych idei. I wreszcie dwie książki, moje ukochane - "Leśne morze" i "Wzgórze Błękitnego Snu", które przeniosły mnie na głęboką Syberię tak skutecznie, że nie mogę minąć obojętnie żadnej książki na ten temat. I wreszcie "Zostało z uczty bogów", podsumowanie bogatego życia, świadectwo cnoty lewicowości. I najważniejsze - Newerly uczynił ze mnie, osoby o poglądach zdecydowanie liberalnych, kogoś otwartego na tych, którzy mają serce po lewej stronie. Uważam, ze to cenne.
Biografia Zielińskiego ma bardzo adekwatny tytuł. To szkatułki, czyli skrzyneczki do przechowywania czegoś cennego, a książka składa się ze szkatułek-rozdziałów z ledwością trzymających się chronologii. Nie czuję się całkowicie usatysfakcjonowana. Autorowi najwyraźniej wydaje się najistotniejsze trochę co innego niż mnie. Z mojego punktu widzenia to wada tej książki, pewno z innych może być inaczej:)

Kiedy myślę sobie o książkach Igora Newerlego, to coraz wyraźniej widzę, że wiele im zawdzięczam. Pierwszą był "Chłopiec z Salskich Stepów", który wstrząsnął, ale jednocześnie spełnił rolę szczepionki, pozwalającej na lekturę innej lektury obozowej. Potem wyciągnięta z zapadłego kąta biblioteki rodziców "Pamiątka z celulozy" czytana w okresie, gdy termin socrealizm nic mi...