Drodzy, Szanowni Państwo – zwraca się do czytelników Agnieszka Osiecka, by zwięźle i wyczerpująco, już na samym początku, wyjaśnić czym są i do czego służą „Zabawy Poufne”. Informuje, że to zbiór żartobliwych felietonów, że o damsko-męskich perypetiach miłosnych i że autorką kierowały dobre intencje - by „ulżyć w rozpaczy poprzez błazeństwo”. Wie, o czym mówi. Strona po stronie uśmierza niejedno smutne wspomnienie, żartem wytrawnym i skutecznym.

Każda historyjka, miłosną będąc, jest zarazem praktyczną analizą konkretnego przypadku, charakterystyką określonego typu kochanka lub kochanki. Tu nie ma miejsca na powtórzenia, nie ma czasu na dygresje. W miarę czytania przed naszymi oczami ukazują się kobiety i mężczyźni, zakochani, zdradzani, porzucani i odchodzący. Tacy, co dla drugiego zrobiliby wszystko i tacy, co wszystko by dali za odrobinę wolności, samotności i świętego spokoju.

W czarującym stylu autorka udziela przestróg i porad powołując się opinię doktora Amy’ego. Autorytet naukowy, który sama wykreowała, by jak przyznaje, dodać książce dostojeństwa. I tak dowiadujemy się, że nie wolno poznawać się na wakacjach, bo w życiu codziennym jesteśmy zupełnie inni. Że kłamstwo ma płeć, i o ile kłamstwo męskie jest zaszyfrowanym marzeniem, o tyle kłamstwo kobiece jest o wiele bardziej prostolinijne. Do czasu - gdy pojawi się ważny powód w życiu, a mianowicie drugi mężczyzna. I że maminmężyk (maminsynek, który stał się mężem) to ideał, (na przekór współczesnym magazynom dla pań). „Chłopak bowiem z lekkim akcentem kazirodczym w życiorysie jest cudownie oswojony z kobietą, jest wspaniały w miłości i bardzo zabawny w rozmowie. Może być czułym, choć kapryśnym ojcem. I bywa piękny”.

Choć sama Osiecka nie wzbrania się, by książkę traktować jak poradnik – przeciwnie, zachęca czytelniczki by z długopisem w ręku i w specjalnym zeszycie analizowały doświadczenia swoje i swoich sąsiadek, wyznacza im zadania i lektury dodatkowe – mąci w głowach. Zmienia zdanie, drwi z doktora Amy’ego, bohaterów swoich opowiastek albo z samej siebie. Wywód zakończy sarkazmem albo jeszcze czymś gorszym. Sam doktor niejednokrotnie lekceważy doniosłość rozważań, flirtuje z pacjentkami lub gburowato wymawia się od odpowiedzi brakiem czasu.

W gąszczu porad i zmąconych myśli, na tle PRL-owskiej scenerii, wyłania się obraz obyczajów Polaków, nierzadko drobnomieszczańskich, niemniej stale ewoluujących, co nie umyka spostrzegawczej autorce. W swoich mikrohistoryjkach Osiecka przepięknie buduje napięcie, wykańcza błyskotliwą pointą, frywolnie insynuuje aluzje. I pozostawia z refleksją, której nie należy lekceważyć - myśląc o miłości nie rezygnujmy ze szczęścia.

Magda Czopek

Cytaty za: „Zabawy poufne”, Agnieszka Osiecka, Prószyński i S-ka, Warszawa 2012.