John Flanagan, jak zresztą każdy autor, miał swoje wzloty i upadki. Jedne jego powieści bywały, ogólnie rzecz ujmując, nudnawe. Inne za to tak ciekawe, ze nie sposób był się od nich oderwać. „Wyrzutki” bezapelacyjnie zaliczają się do tej drugiej kategorii.

Nad fabułą nie będę się rozwodzić, bo jest tak złożona i bogata, że musiałabym streścić całą książkę, żeby coś stało się zrozumiałe. Tak w bardzo dużym i ogólnym skrócie: Hal, pół Skandianin, pół Arauleńczyk, zrządzeniem losu zostaje mianowany skirlem niezbyt obiecującej grupy w zbliżających się skandiańskich zawodach, przygotowujących do czczonego i uwielbianego tam zawodu- wojownika. Chłopcy poddawani są serii wielu trudnych prób, wymagających zarówno siły jak i inteligencji. Na ich niekorzyść działa mała liczebność i niezbyt duże poważanie wśród innych grup- jak się okazuje nadrabiają to oni z nawiązka sprytem, zgraniem i cwaniactwem.

Ani razu się nie nudziłam podczas lektury. Naprawdę. Dryfowałam przez powieść niczym skandiański okręt przez wzburzone fale. Coraz to nowe przygody i konkurencje nie pozwalały na ani chwile wytchnienia. Autor ma chyba niewyczerpany zapas pomysłów, co bynajmniej mi nie przeszkadza.

Muszę dodać, że jeśli chodzi o humor, pan Flanagan przeszedł tym razem samego siebie. Komiczne sytuacje i liczne utarczki słowne doprowadzały mnie nieraz do łez. Wulf i Ulf byli tak zabawnymi postaciami, że uśmiech pojawia mi się na ustach na samo wspomnienie o nich.

Co do kreacji bohaterów- wyszła tak świetnie, że nie mogę wyjść z podziwu. Miałam wrażenie, że mogę wyciągnąć rękę i dotknąć bohatera- tak żywi i prawdziwy byli. Normalnie przy tak dużej ilość postaci zawsze się gubię i nie pamiętam połowy imion, ale autor stworzył po mistrzowsku tyle różnych charakterów, że ich imiona mocno wyryły się w mojej pamięci. Hal, główny bohater, jest świetną, wyrazistą postacią, o jakiej człowiek lubi czytać.

No, to powychwalałam. Rzadko zdarza mi się być aż tak zafascynowaną książką, ale tym razem muszę postawić zasłużone 10/10. Usilnie usiłuję sobie przypomnieć jakiś minus, ale wychodzi na to, że takowego nie było.

Polecam książkę wszystkim lubiącym czyste przygodówki z dozą dobrego humoru oraz fanom „Zwiadowców”, bo ci na pewno się nie rozczarują. Sama teraz tylko czekam aż druga część wpadnie w moje ręce!

John Flanagan, jak zresztą każdy autor, miał swoje wzloty i upadki. Jedne jego powieści bywały, ogólnie rzecz ujmując, nudnawe. Inne za to tak ciekawe, ze nie sposób był się od nich oderwać. „Wyrzutki” bezapelacyjnie zaliczają się do tej drugiej kategorii.

Nad fabułą nie będę się rozwodzić, bo jest tak złożona i bogata, że musiałabym streścić całą książkę, żeby coś stało...