Dzisiaj chcę Wam opowiedzieć o książce, do której czytania zabierałam się bardzo długo. Zapytacie pewnie dlaczego? A z prostej przyczyny, że nie liczyłam na nic specjalnego, bo o czym pani Małgosia może rozmawiać z czytelnikami swojej książki? Podejrzewałam, że będzie to całe mnóstwo pytań i tyle samo odpowiedzi na temat "Cukierni Pod Amorem", jej bohaterów, o tym co zainspirowało autorkę do napisania tej książki, i o samym procesie twórczym. Bardzo mi się ta powieść podobała, ale już książki o książkach rzadko bywają faktycznie interesujące. Ostatnio udało mi się wyszperać w internecie ciekawą opinię na temat tej pozycji, i o dziwo była ona pozytywna, w końcu więc się zmobilizowałam i zaczęłam czytać.

Moje obawy okazały się niesłuszne, zaledwie kilka stron zostało poświęconych odpowiedziom pani Małgosi na temat jej pisarstwa, cała reszta to rozmowy sześciu sympatycznych babek na przeróżne tematy. Pani Małgosia zaprosiła do rozmowy swoją dawną sąsiadkę - Agnieszkę Buksińską – szczęśliwą mężatkę i mamę nastolatka, miłośniczkę zwierząt, a na dodatek marzycielkę. Kolejną uczestniczką babskich pogaduch jest Kasia Hordyniec, która mieszka w Irlandii, kocha swoją rodzinę, w której skład wchodzą mąż i dwójka nieco wyrośniętych już dzieciaków. Kasia jest blogerką, zapaloną czytelniczką i entuzjastką kina... Marta Orzeszyna uważa siebie za ambitną kurę domową, jest mężatką i matką dwóch chłopców, miłośniczką literatury i kultury francuskiej, która chodzi pod prąd i cieszy się wolnością. Elżbieta Sabak zna pracoholizm i bezrobocie, ma poczucie humoru, nie lubi kłamstwa, czyta, słucha dobrej muzyki, ale przede wszystkim jest córką, matką i żoną. Dorota Zygmunt to energiczna babka ze Śląska, cieszy się szczęściem małżeńskim, macierzyństwem, prowadzi agencję reklamową, kocha ludzi, książki, świeże powietrze i zumbę. Małgorzaty Gutowskiej-Adamczyk chyba nie muszę Wam przedstawiać, ale powiem tylko, że również ma kochającą rodzinę, potrafi dostrzec w drugim człowieku dobro, kocha swój ogród oraz czytanie książek oraz wkłada dużo wysiłku w to, by pisać dla nas kolejne powieści. Między paniami jest dużo podobieństw, wszystkie podkreślają znaczenie rodziny w ich życiu, kochają książki i próbują pogodzić to wszystko z pracą zawodową.

Tematy rozmów są różne, dziewczyny snują rozważania na temat rodziny, przyjaźni, szczęścia, życia, pracy, związków, uczuć, zainteresowań, walki z przeciwnościami losu, dobrych rad... Ich przemyślenia są bardzo ciekawe, ale też takie swojskie, takie nasze babskie. Czytając tę książkę możemy się czuć, jakbyśmy się spotkały z przyjaciółkami na kawie. Lubię takie rozmowy o ważnych, ale często lekceważonych tematach, o tym z czym się stykamy na co dzień. Moim zdaniem dużo ciekawsze były te rozdziały, w których dziewczyny pokazywały, że mają bardzo odmienne zdanie na jakiś temat, wtedy dyskusja była bardziej ożywiona, czuć było emanujące z nich emocje. Zabrakło mi wśród tych czytelniczek singielki, myślę, że mogłoby to sporo wnieść do tej rozmowy.

Książka ta nie jest poradnikiem, nie znajdziecie w niej jedynej słusznej życiowej drogi, ale może dzięki tym rozważaniom spojrzycie inaczej na swoje życie, może któraś z pań Was zainspiruje, doda Wam odwagi do zmian, a może dzięki nim docenicie to, co macie. Moje serce zawsze ogromnie się cieszy, gdy czytam określenia "żona kochającego męża", "matka cudownych chłopaków". Lubię, gdy ktoś nie wstydzi się mówić o sobie przede wszystkim jako o żonie i matce. Zaproszone do rozmowy panie tak właśnie o sobie mówią. Wykonują różne zawody, poświęcają im bardzo dużo uwagi, ale na pierwszym miejscu stawiają swoją rodzinę.

Wypisałam sobie kilka zdań z tej książki i chcę się z Wami nimi podzielić. W większości są to akurat takie cytaty, pod którymi sama mogłabym się podpisać.

"Zawsze, kiedy wydaje mi się, że świat mi się wali na głowę, powtarzam sobie »Odwróć się, kobieto, od tej ściany!«".

Trudno się nie zgodzić. Czy nie jest tak, że czasami tak skupiamy się na problemie, że przysłania nam on cały świat? Stoimy pod ścianą, widzimy tylko to, z czym nie możemy się uporać, a wystarczy cofnąć się o trzy kroki, by nabrać pewnej perspektywy, zobaczyć nasze utrapienie pod innym kątem albo jako element czegoś większego. Z czasem nabierzemy do niego dystansu, być może okaże się mniej straszny, a może i uda nam się z nim uporać. Może ktoś zechce nam pomóc, ale żeby to wszystko mogło mieć miejsce, musimy dojrzeć cokolwiek poza samym problemem, ludzi nas otaczających, chętnych do pomocy.

"(...) nie ma złych książek, są tylko nieodpowiedni dla nich czytelnicy".

Są lepsze i gorsze książki, na jedne dobry czas jest w wieku piętnastu lat, na inne w kwiecie wieku, po inne sięgamy latem, a po inne zimą. Nie potrafię ocenić książki jako beznadziejnej, bo nawet w najgorszej pozycji staram się znaleźć jakiś drobiazg, dla którego warto było po nią sięgnąć. Nigdy nie uważam, żeby czas poświęcony na jakąkolwiek lekturę, był czasem straconym. Jedna na czegoś nauczy, inna rozbawi, kolejna wzruszy, inna skłoni do refleksji, a z tych gorszych dowiemy się chociażby, jak nie pisać, co może razić czytelnika w książce...

"Kolekcjonuję te drobne radości, które pojawiają się na mojej drodze, i układam jak kwiaty w bukiecie".

A czy Wy potraficie się cieszyć drobiazgami, małymi codziennymi szczęściami? Uśmiechem napotkanej osoby? Miłym słowem od kogoś bliskiego? Poczuciem dobrze spełnionego obowiązku? Nową książką? Słonecznym dniem?

"(...) jak się całe życie za czymś goni, to oznacza, że albo nie wiadomo, co to jest, albo nie widzimy, że już to mamy".

Czy nie jest tak, że chociaż uda nam się coś osiągnąć, to zamiast się cieszyć z naszego sukcesu, to skupiamy się już na kolejnym celu? Ciągle czegoś szukamy, chcemy więcej, a nie potrafimy docenić, tego co mamy, nie potrafimy czerpać z tego radości. Warto się rozejrzeć i docenić to, co udało nam się już osiągnąć. Lubię świętować i celebrować małe sukcesy, a Wy?

"Mój mąż powtarzał zawsze naszej córce: Skończ studia, a potem możesz być sprzątaczką, jeśli tylko będziesz kochała i chciała to robić, ale nikt nigdy nie powie ci, że trzeba się było uczyć!".

Nie uważam, żeby wszyscy musieli ukończyć studia, bo potrzebujemy fachowców też w innych dziedzinach. Cenię hydraulików, piekarzy, krawcowe, mechaników... I nie uważam, żeby musieli oni wszyscy kończyć studia. Jeżeli będą dobrze wykonywali swoją pracę, najprawdopodobniej osiągną dużo więcej, niż gdyby skończyli studia, bo z tego co wiem osoby z wyższym wykształceniem nie zawsze są mile widziane w takich zawodach, pracodawcy nie chcą za dobrze wykształconych pracowników. Ale rozumiem, co Ela chciała nam powiedzieć, wiem jaka jest mentalność ludzi, rozumiem, że praca tych osób jest często niedoceniana. Tylko jak bez nich byśmy sobie poradzili?

"(...)to jest najważniejsze, co można z domu wynieść – samoocena wynikająca z akceptacji bliskich i stuprocentowej pewności o bezwarunkowej miłości".

Bezwarunkowa miłość rodzicielska jest świetną podwaliną poczucia własnej wartości na całe życie. Dzięki niej łatwiej jest się obyć bez uznania z zewnątrz, nie potrzebujemy być ciągle o tym zapewniani, łatwiej radzimy sobie z krytyką. Dobrze jest wiedzieć, że ktoś nas kocha mimo wszystko i zawsze, a nie za coś i tylko wtedy, gdy na to zasłużymy.

Rozważania te czyta się z ogromną przyjemnością, napisane są one ładnym, ale też prostym językiem. Nad całością rozmowy czuwa pani Małgosia, która zadaje kolejne pytania naszym bohaterkom i dyskutuje z nimi. Nie jest to dysputa filozoficzna, ale ciepła rozmowa kilku ciekawych osób, na tematy nam wszystkim bliskie.

Tym razem wyszła mi bardzo specyficzna recenzja książki, bo też i ta pozycja jest dosyć oryginalna. Chciałam dać Wam mały przedsmak tej lektury, a przy okazji dodałam też coś od siebie. Zapraszam Was do tego babińca, bo warto przyłączyć się do tej rozmowy. Myślę, że każda z Was znajdzie w niej coś dla siebie.

Gorąco polecam!

http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2013/08/magorzata-gutowska-adamczyk-rozmawia-z.html

Dzisiaj chcę Wam opowiedzieć o książce, do której czytania zabierałam się bardzo długo. Zapytacie pewnie dlaczego? A z prostej przyczyny, że nie liczyłam na nic specjalnego, bo o czym pani Małgosia może rozmawiać z czytelnikami swojej książki? Podejrzewałam, że będzie to całe mnóstwo pytań i tyle samo odpowiedzi na temat "Cukierni Pod Amorem", jej bohaterów, o tym co...