Pierwszy tom przeczytałam... nie, pochłonęłam w mgnieniu oka, zachwycona.
Drugi tom pożegnałam z mniej entuzjastyczną reakcją.
Trzeci tom jest najbardziej rozczarowujący, jestem obecnie w połowie i postanowiłam podzielić się niektórymi refleksjami.

Uwolnienie 50 odcieni przypomina 138408748535 odcinek Mody na Sukces: schematy obecne w pierwszych dwóch częściach niesamowicie kłują w oczy. Sztampowe zachowanie, gesty i powiedzenia. Ciągle ten sam schemat stosunków. Fabularnie nie dzieje się absolutnie nic nowego, a powtórzona zostaje konwencja pierwszej i drugiej części: dokończony zostaje portret psychologiczny Greya, a w tle czai się wielkie zagrożenie dla ich miłości, które starają się pokonać.

Ana w żadnym wypadku nie jest jeszcze kobietą, ciągle ma dylematy niestabilnej emocjonalnie nastolatki i brak doświadczenia życiowo-związkowego jest już po trzecim tomie bardzo frustrujący. Jej brak asertywności, nieumiejętność postawienia się Christianowi, tłumaczenie wszystkiego ''zrobię to, bo go kocham'', brak własnej przestrzeni w związku, ich wzajemna hermetyczność posunięta do granic możliwości (bańka, w której ja osobiście bym się zwyczajnie udusiła).
Nawet gdy udaje jej się przeciwstawić Christianowi, zgadnijcie, co się stanie... tak, Ana się rozpłacze albo w środku rozmowy pójdą do łóżka i tym oto zyskają sławne equilibrium.
Christian w dalszym ciągu działa w dwóch trybach: kontrola-seks. Kontrola-seks, co jest doprowadzone do granic absurdu. Jego żona, dwudziestojednoletnia dziewczyna, nie może iść na drinka z przyjaciółką (i obowiązkową obstawą), bo momentalnie jest to notowane jako nieposłuszeństwo? Ile Ana by mu nie dała (ciało, serce, umysł, małżeństwo), jemu i tak jest mało. Przymiotnik ''moja'' jest w tej częsci odmieniany przez wszystkie możliwe przypadki.
Christian na każdą sytuację stresującą reaguje dobrze sprawdzonymi mechanizmami i to zafiksowanie na sobie również jest minusem książki.
Gdy dochodzi do konfrontacji - a standardowo dzieje się ona podczas seksu - okazuje się, że Miss Braku Asertywności obawia się w Christianie post-sadysty.
Zdarza mi się ominąć większe partie tekstu (miałam napisać: seksu, o ironio) opisujące coitus albo ich kłótnie,aby dowiedzieć się, co dalej.
Jedyne, co pozostaje bezbłędne, to wymiana emaili :)
----
Hmm. Skończyłam czytać. Jestem gdzieś wewnątrz swojej głowy, rozmarzona - i chcę więcej, chcę Christiana i tej historii. Mam ochotę znów sięgnąć do pierwszego tomu i napawać się tym, co w tej książce dobre :)

Gdzieś w którejś z recenzji przeczytałam, że ta książka pokazuje Ci, jak bardzo jesteś uzależniony od czytania: wiesz, że to źle napisany materiał, ale samo czytanie sprawia Ci przyjemność i nie możesz przestać :)

Pierwszy tom przeczytałam... nie, pochłonęłam w mgnieniu oka, zachwycona.
Drugi tom pożegnałam z mniej entuzjastyczną reakcją.
Trzeci tom jest najbardziej rozczarowujący, jestem obecnie w połowie i postanowiłam podzielić się niektórymi refleksjami.

Uwolnienie 50 odcieni przypomina 138408748535 odcinek Mody na Sukces: schematy obecne w pierwszych dwóch częściach...