Mętne oceany
Autor "Oceanu przygody" ma wszystko, czego trzeba, aby napisać ciekawą książkę - dysponuje ogromnym zasobem wiedzy o historii żeglarstwa, zwłaszcza najnowszej. I to na całe szczęście, gdyż w przeciwnym razie książka ta byłaby bardzo ciężko strawna z powodu pomieszczonej w niej ponadto mieszaniny naiwności, bigoterii, ignorancji i autocenzury.
"Ocean przygody" powstał ponad 35 lat temu, co jeszcze go nie dyskwalifikuje. Skoro jednak wydaje się dziś książkę traktującą o dziedzinach wiedzy, które - jak zresztą cała nauka - cały czas żywo się rozwijają, należy przynajmniej postarać się o podanie czytelnikowi aktualnego stanu wiedzy. Tymczasem przypisy "aktualizujące" stanowią na ponad 1300 stronach obu tomów wielką rzadkość... Najwyraźniej tłumaczki, dość sprawne językowo, nie dysponowały absolutnie niezbędną w przypadku pracy z takimi książkami wiedzą przyrodniczą ani marynistyczną. Nie ma np. czegoś takiego, jak "szklane włókno" - jest włókno szklane. W marynarce wojennej pływają nie "pomocnicze krążowniki", a krążowniki pomocnicze. Uparte forsowanie zasady "przymiotnik najpierw" musiałoby doprowadzić też do pisania "kościelna mysz" zamiast "mysz kościelna"! Także zdezaktualizowanych wiadomości jest w książce mnóstwo. Np. hipotezy na temat Homera i jego dzieł, podane na s. 435 t. 1., zostały już dawno zweryfikowane negatywnie. Analiza komputerowa wykazała w sposób niezbity, że Iliada i Odyseja są dziełem jednego i tego samego człowieka.
To są właściwie usterki translacyjno-redakcyjne. Gorzej, że książka ma też pewne wady "odautorskie", których usunąć nie sposób, gdyż trzeba by ją było po prostu napisać od nowa. Razi przede wszystkim nachalny frankocentryzm autora. W miarę godną reprezentację otrzymali prócz Francuzów tylko Anglicy, natomiast Hiszpanie i Portugalczycy są reprezentowani fragmentarycznie, a Holendrzy - prawie całkowicie pominięci. Blond nie opisał prawie ani jednej negatywnej postaci francuskiego pochodzenia, a musiało ich być sporo, bo ludzi dobrych i złych można znaleźć w każdej nacji. Czyżby nie były równie malownicze, co karaibscy piraci angielskiego pochodzenia albo przesławny kapitan Bligh z Bounty? Z negatywnych Francuzów znalazł się w książce wyłącznie sławny pirat L’Ollonais, znany pod tym przydomkiem z polskiej literatury marynistycznej i beletrystycznej (choćby z "Kapitana Blooda"). Niestety w polskim przekładzie "Oceanu przygody" nazywa się go Olonijczykiem bez jakiegokolwiek przypisu...
Kolejnym problemem jest przyrodnicza ignorancja autora. Nie potrafię bowiem znaleźć innego niż ignorancja powodu, dla którego w książce znalazły się kuriozalne wręcz uwagi o "obrzydliwości" zwierząt zamieszkujących Galapagos czy rekinów-młotów. Zresztą twierdzenia autora na temat obyczajów rekinów były nieaktualne już w czasie powstawania książki. Wszystkie te wady raczej negatywnie wpływają na przyjemność z lektury. Chyba że czytelnik będzie mało drobiazgowy...

Mętne oceany
Autor "Oceanu przygody" ma wszystko, czego trzeba, aby napisać ciekawą książkę - dysponuje ogromnym zasobem wiedzy o historii żeglarstwa, zwłaszcza najnowszej. I to na całe szczęście, gdyż w przeciwnym razie książka ta byłaby bardzo ciężko strawna z powodu pomieszczonej w niej ponadto mieszaniny naiwności, bigoterii, ignorancji i autocenzury.
"Ocean przygody"...