Książki napisane przez piłkarzy czy raczej opatrzone ich nazwiskiem na okładce, można podzielić z grubsza na dwie grupy . Pierwsza to opowieści ewangeliczne opiewające szlachetność ciężkiej pracy treningowej, która zawsze prowadzi do sukcesu . Wiele w tych historiach lukru . Wszelkie zbyt niejasne elementy są lekceważone albo poruszane pobieżnie Główny bohater to zazwyczaj czynny jeszcze piłkarski gwiazdor, liczący na dodatkowe zarobki po sprzedaży pozycji.
Druga grupa pozycji opowiada historię zmagań w piłkę nożną, według innego, ale równie prostego schematu : ile to przed meczem wypiliśmy, jak to tuż przed meczem rzygaliśmy a potem po bohatersku wygraliśmy bo i tak jesteśmy najlepsi . Opowieści alkoholowo-piłkarskie więcej mówią o polskim sporcie niż analiza treningów, nawet najwybitniejszych reprezentantów . Ale tego typu literatura też do mnie nie przemawia .
„Spalonemu” zdecydowanie bliżej do tej drugiej grupy książek . Są duże fragmenty, gdy Andrzej Iwan dokładnie w takiej konwencji opowiada o swoich zmaganiach w Wiśle Kraków . Słychać wtedy rechot podchmielonych młodzieńców, którym nie brakuje pieniędzy, gorzej z wyobraźnią . Mają talent i czas a ludzie ich kochają - słowem klasyka polskiego piłkarza .
I te fragmenty w książce są najsłabsze
Ale w pewnym momencie opowieść Iwana się zaczyna różnic od wspomnień piłkarsko-wódczanych . Oto mamy historię dramatu człowieka uzależnionego od wódki . Zimny i pozbawiony sentymentalizmu opis prób samobójczych reprezentanta Polski pozostaje w pamięci . Ekshibicjonizm tych opisów tłumaczę sobie tylko terapeutyczną potrzebą spisania swoich dramatycznych dziejów
Książka Iwana przyciąga też, gdy opowiada o mundialu w Hiszpanii . Dla nas czas jednego z większych sukcesów w sporcie, dla niego początek dramatu . Chętnie bym przeczytał gdzieś w przypisach odpowiedź Piechniczka na zarzuty.
Jest wreszcie w opowieści wiślaka fragment wstrząsający, sam w sobie spełniający wymagania scenariusza filmowego . Myślę o sprawie Oresta Lenczyka, Iwana i jego córki . Dla poznania tej historii warto było po książkę sięgnąć .
Ale patrząc na całość, to kolejna pozycja, która utwierdza mnie w przekonaniu, że piłkarzy kochamy, przede wszystkim, za to jak grają a nie jak i co piszą .

Książki napisane przez piłkarzy czy raczej opatrzone ich nazwiskiem na okładce, można podzielić z grubsza na dwie grupy . Pierwsza to opowieści ewangeliczne opiewające szlachetność ciężkiej pracy treningowej, która zawsze prowadzi do sukcesu . Wiele w tych historiach lukru . Wszelkie zbyt niejasne elementy są lekceważone albo poruszane pobieżnie Główny bohater to zazwyczaj...