Ukryta to już 10 tom z serii o Domu Nocy autorstwa matki i córki – P.C. i Kristin Cast. Tym razem główna bohaterka, Zoey Redbird, znów musi poszukać w sobie siły, by stawić czoło przeciwnościom losu. Erin, po zerwaniu kontaktu z przyjaciółmi, w tym z Shaunee, pokazuje swoje prawdziwe oblicze, Kalona zmienia się w wojownika Śmierci, a Aurox, podobnie jak poprzednie „atuty” Neferet, przechodzi na stronę światła.
W serii non stop pojawiają się nowi bohaterowie, dzięki czemu historia wciąż ewoluuje. Ponadto zmiany charakterów „starych” postaci odświeżają całą serię. Jednakże im więcej tomów, tym coraz częściej przyłapuję się na tym, że z coraz mniejszą niecierpliwością oczekuję kontynuacji. Ukryta sama w sobie nie jest złą lekturą, ale na tle poprzednich nie wyróżnia się ani wartką akcją, ani językiem.
To, co zwróciło moją uwagę, to fakt, iż język oraz styl Domu Nocy się zmienia. Rzadko kiedy pojawiają się wulgaryzmy, teksty bez sensu nie stanowiące konkretnej całości i spójności. Wydaje mi się jednak, że większość czytelników, które przeczytały wcześniejsze tomy z tej serii nie zauważy różnicy.
Zoey, główna bohaterka, jest taka, jaka była wcześniej. Niepewna siebie i tego, co ma zrobić, może czytelnika zniechęcić do jej osoby. Podobnie rzecz ma się z wojownikiem bohaterki, Starkiem. Również jego postać zaczyna wywoływać negatywne emocje (jeszcze mam w pamięci jego debiut kilka tomów wstecz, gdzie wprost hipnotyzował). Wielkim plusem okazało się rozdzielenie „bliźniaczek” – Erin i Shaunee. Wcześniej uważałam, że ich braku nie odczułabym tek bardzo (Najlepiej, jakby ich nie było). Po prostu nie przepadałam za nimi oraz nie przyciągały uwagi i były po prostu mało atrakcyjne. Po rozdzieleniu stały się dwoma przeciwnościami, jak woda i ogień. W takiej formie stały się o wiele ciekawszymi osobowościami i tym samym z wielką ciekawością śledzi się losy obu dziewczyn. Afrodyta jest taka, jaka była, czyli rozszczekana, bezpośrednia oraz urocza i tym samym stała się ona moją ulubienicą. Steve Rae też wzbudza pozytywne emocje, jednak nie aż takie, jak w „Kuszonej” i „Spalonej”,
Niestety z perspektywy, taki wielki natłok bohaterów może, a nawet ma prawo wprawić czytelnika w konsternację i wywołać chaos. Osoby, które śledzą od początku Dom Nocy nie będą miały z tym raczej problemu, ale Ci, którzy przypadkowo sięgną po którąś z kolei części mogą się poczuć trochę zagubieni.
Co ona takiego sobie ma, że każdą część czytam z wypiekami na twarzy?
Jak wspomniałam wcześniej, książce i tym samym całej serii można zarzucić wiele, ale z pewnością czytelnik nie może narzekać na brak akcji i nudę. W każdej części coś się dzieje i pomysły często zaskakują czytelnika. W Ukrytej jest tak samo. Wartka akcja, dialogi na poziomie średnim (w końcu to seria kierowana dla młodzieży) oraz treść bardzo nacechowana emocjonalnie. Wszystko to z pewnością przemawia na jej korzyść.
Ogólnie rzecz ujmując jest to kolejna dobra kontynuacja, która chwilami wywołuje skrajne emocje. Jestem tylko ciekawa, kiedy skończy się ten „tasiemiec” i co najważniejsze – jak? Bo przy takiej pomysłowości autorek Domu Nocy może się zmienić w wampiryczną wersję Mody na sukces. Powiem szczerze, że gdy seria ta dobiegnie końca nie będę marudzić, że to niestety już. Z pewnością będę ją wspominać z rozrzewnieniem.

I na sam koniec cytaty:

Przypomnij wszystkim, że ogień może wiele zdziałać, nie tylko niszczyć. Liczy się to, jak nim rozporządzamy.*

[…] Nigdy nie jest za późno, by wszystko naprawić.**

___
*s. 99
**s. 101

[http://dzosefinn.blogspot.com/2013/07/cast-pc-kristin-ukryta.html]

Ukryta to już 10 tom z serii o Domu Nocy autorstwa matki i córki – P.C. i Kristin Cast. Tym razem główna bohaterka, Zoey Redbird, znów musi poszukać w sobie siły, by stawić czoło przeciwnościom losu. Erin, po zerwaniu kontaktu z przyjaciółmi, w tym z Shaunee, pokazuje swoje prawdziwe oblicze, Kalona zmienia się w wojownika Śmierci, a Aurox, podobnie jak poprzednie „atuty”...