Wszystko, co w tej powieści najlepsze, czyli transmitowane przez rządową telewizję igrzyska trybutów, na odizolowanej Arenie zmuszonych do walki między sobą do momentu, aż zostanie tylko jeden, zostało zerżnięte z „Batoru rowaiaru”. Nie da się tego nazwać inspiracją, ani naśladownictwem, dla mnie jest to bez żadnych wątpliwości bezczelny plagiat. Hmmm, podobno autorka twierdzi, że nie miała wcześniej kontaktu z japońskim dziełem. Biorąc pod uwagę, że „Battle royale” to jeden z bardziej znanych filmów japońskich ostatnich lat, który na IMDB ma raptem cztery razy mniej ocen (wyższych) niż hollywoodzka kopia ze znaną aktoreczką, jest w to bardzo trudno uwierzyć. No dobra, w ogóle w to nie wierzę.
Wątpiącym proponuję obejrzeć japoński oryginał i osądzić tę kwestię samodzielnie.
Reszta fabuły jest według mnie przeciętną literaturą młodzieżową. Składa się ze zlepku typowo hollywódzkich, wielokrotnie eksploatowanych pomysłów, w miarę udanych – jak postać patrona-alkoholika o złotym sercu, lub nieudanych - jak kompletnie niewiarygodny i nielogiczny świat Dystryktów. Do tego obowiązkowy twist w zakończeniu (czyli wprowadzona nie wiadomo po co zmiana zasad igrzysk i „błyskotliwa” riposta głównej bohaterki, wyciągającej jagódki).
Oceniam resztę.
Polecam oryginał.

Wszystko, co w tej powieści najlepsze, czyli transmitowane przez rządową telewizję igrzyska trybutów, na odizolowanej Arenie zmuszonych do walki między sobą do momentu, aż zostanie tylko jeden, zostało zerżnięte z „Batoru rowaiaru”. Nie da się tego nazwać inspiracją, ani naśladownictwem, dla mnie jest to bez żadnych wątpliwości bezczelny plagiat. Hmmm, podobno autorka...