Jeśli ta książka chciała mi się spodobać, to miała pecha, że została przeczytana bezpośrednio po "Na południe". Każda jedna lektura traci, gdy czytelnik ma głowę nabitą świeżo zakończonym arcydziełem.
Nie będę się sprzeczać jednak z fanami "Lasów" i przyznam, że coś fajnego i w tej pozycji znajdziemy. Jakaś magia północnej, zalesionej Norwegii, jakaś tajemnica wisząca w powietrzu, jakaś nostalgia za czasami dawno minionymi, jakiś opis życia dawnych pokoleń. To wszystko ma swój urok. Powieść napisana została sprawnie pod względem językowym, co sprawia że czyta się ją szybko i przyjemnie. Książeczka jest krótka, nie przegadana, nie nuży.

Skoro wszystko takie dobre, to czemu ocena taka niska?
Otóż okropnie mnie drażniło, że w książce o bajecznie ciekawym temacie, jakim jest północna Norwegia sprzed lat 98% treści to losy ludzi i love story. Okropnie odcierpiałam nijakie opisy przyrody, których prawie że nie było. Brak mi było ukazania duszy i istoty lasów północy, zabrakło mi przekazania sposobów radzenia sobie Norwegów z dziką przyrodą i mrozami itd.

Najbardziej rozdrażniło mnie jednak, że książka ma w tytule "lasy", tymczasem lasy zostały w niej nikczemnie zmarginalizowane. Ten tytuł wprowadza w błąd, łudzi bajecznym pięknem przyrody. Zamiast mamić ludzi przyrodą północy, która tu jest zmarginalizowana do roli scenografii (jak stara szafa czy drewniana chałupa) powinno się uczciwie machnąć tytuł "Życie matrymonialne ludów północnej Norwegii oraz smutny los starych panien". Bo o tym tak na prawdę jest ta książka, co sprawia, że temat jest znacznie bardziej przyziemny i mniej porywający niż by się wydawać mogło po okładce.

Jeśli ta książka chciała mi się spodobać, to miała pecha, że została przeczytana bezpośrednio po "Na południe". Każda jedna lektura traci, gdy czytelnik ma głowę nabitą świeżo zakończonym arcydziełem.
Nie będę się sprzeczać jednak z fanami "Lasów" i przyznam, że coś fajnego i w tej pozycji znajdziemy. Jakaś magia północnej, zalesionej Norwegii, jakaś tajemnica wisząca w...